Overgenomen vanuit mijn huidige schrift:
Gisteren las ik een blogpost van een vrouwelijke boeddhistische monnik (zo noemt ze zichzelf. Anderen zouden haar een boeddhistische non noemen). Ze was voor een retraite naar Auschwitz, wat ook al verbazing kan wekken. Maar de tekst zelf was voor mij ook ontluisterend. Zulke doorsnee huisvrouwenemoties. Ik had verwacht dat zij wel iets verder ontwikkeld zou zijn. Recente 'monniks'wijding op zak. Ze zou iets krachtigers hebben kunnen zeggen over dood en lijden, verwachtte ik. Het was allemaal zo oenig. Teleurstellend. Of juist leerzaam: ze is er niet echt wijzer van geworden. Allemaal opgekloptheid. Uiteindelijk verander je door opleiding niet wie je daadwerkelijk bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten