30 juni 2009

Augustinus

“Binnen in mij was je, ik was buiten, en ik zocht jou als een ziende blinde buiten mij, en uitgestort als water liep ik van jou weg en liep verloren tussen zoveel schoonheid die niet jij is. Toen heb jij geroepen en geschreeuwd, door mijn doofheid ben jij heengebroken.”

25 juni 2009

Maar Ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie je vervolgen (Mt. 5:44)

"Hoe kan iemand zijn vijand liefhebben zonder dat deze daardoor al sowieso ophoudt zijn vijand te zijn?"
- (volgens mij) Karen Armstrong

24 juni 2009

Huftert

Heer, als dit de manier is waarop U uw vrienden behandelt, is het geen wonder dat U er zo weinig hebt.
- de Heilige Theresia van Avila

17 juni 2009

Angels & Demons

Net terug van de film. Mijn overbekende mening over het verhaal laat ik hier maar achterwege. Ik ben Ron Howard wel zeer erkentelijk voor het blonde spul dat hij gecast heeft als Zwitserse Garde. Ik heb met plezier zitten kijken.

13 juni 2009

Postmoderne metafysica in een notendop

Voor MetalPig ;-)

"Het is een eenvoudig procédé en het werkt altijd. Het werkt voortreffelijk met groen en blauw, maar ook met vreugde en verdriet, met man en vrouw en zelfs met leven en dood. Je begint met een duidelijk en onloochenbaar verschil tussen beide termen: het ene is nu eenmaal het andere niet. Blauw en groen zien er geheel verschillend uit. Vreugde is het tegendeel van verdriet. Man en vrouw zijn 'de eeuwig strijdende geslachten'. En de dood is van het leven het onherroepelijke einde. Vervolgens vestig je de aandacht op de dubieuze randverschijnselen. De kleur turkoois, vreugdetranen, de hermafrodiet of transseksueel en de doodse levenswijze van zombies en bizarre eencelligen. Je redeneert een beetje: waar begint het ene en houdt het andere op, wat maakt iets tot wat het is en niet tot iets anders, waarin ligt het wezen van de dingen? In minder dan geen tijd kun je op die manier aantonen dat er hoegenaamd geen verschil tussen de tegengestelden bestaat en dat zelfs de meest evidente onderscheidingen op niets zijn gebaseerd. Het toppunt van verwarring is bereikt; het verschil is, zoals sommigen zouden zeggen, 'gedeconstrueerd'."

Patricia de Martelare (requiscat in pace) in "Verrassingen".

In reactie op John Harris

Het pleidooi voor stamcelonderzoek alleen al is intrigerend. Ik laat het hier nu buiten beschouwing. Het is weliswaar één van de onderwerpen van het interview waar ik over doorpeins, maar het was voor mij niet het meest verbazingwekkende. Harris vertelt vanaf minuut 30 (zie met name vanaf minuut 35) over de natuurlijkheid van abortussen. 80% van de zwangerschappen eindigt in een vroeg stadium. Omdat het embryo niet sterk genoeg is, of enige andere biologische tegenslag ondervindt. "Ja", dacht ik toen ik het hoorde, "maar dat is een strike of nature. Als een embryo de biologische obstakels te boven komt, is het in de aap gelogeerd als de verwekkers op eigen houtje toch nog gaan bepalen dat het embryo er maar niet moest wezen. Er is toch wel degelijk verschil tussen natuurlijke abortussen en die abortussen die we zelf, bewust, opwekken.

Maar eigenlijk gelijk daarop moest ik denken aan een interview met Dick Schwaab dat zwaar indruk op me heeft gemaakt. Schwaab legt daarin uit dat er van vrije wil eigenlijk niet echt sprake is. Uit onderzoek blijkt dat het optillen van je arm eigenlijk al in gang gezet wordt voordat je hersenen ook maar gesignaleerd hebben dat het handig zou zijn als je arm geheven zou worden. Ik parafraseer nu. Ik had hem wel eerder geciteerd op een forum en wilde dat citaat hier herhalen, maar dat forum is opgeheven en dus was mijn mazzeltje van niet meer hoeven herschrijven wat Schwaab zei verdwenen. Het uitgeschreven interview ligt op dit moment te leen bij een vriend van me. In ieder geval, ik ben zo zeker niet meer van de kracht van vrije wil bij welke keuze dan ook van ons.

Het primaire argument van abortus-tegenstanders - zoals ik, die een deel van mijn intellectuele bagage had besloten te halen binnen die groep - is dat je de natuur niet moet tegen gaan zitten werken. Een belangrijk tegenargument vond ik in een thriller(!) van Michael Crichton, State of Fear. Overigens komt dat argument ook in het interview met John Harris naar voren (dus gelukkig hoef ik me niet te blijven baseren op vrijetijdslectuur in discussies). Zie hiervoor minuut 24 waarin Harris als voorbeeld een citaat aanhaalt uit Il Gattopardo van Di Lampedusa (dijk van een boek en dus salonfähig). Het draait om het volgende: waar de mens probeert de status quo in stand te houden, handelt ze juist in tegenstelling. De mens beoordeelt op voorhand wat dan de status quo is en probeert met bepaalde bevriezingstactieken die situatie te conserveren. Door de onmogelijkheid van volledige kennis van een status, is elke menselijke handeling een keu-stootje die de hele speeltafel anders legt. Mooi voorbeeld uit State of Fear: een beverdam in een nationaal park kan zo'n effect hebben op de waterhuishouding dat hele groepen plantensoorten vervangen worden door andere. Wat willen wij dan conserveren? Dit argument gebruik ik vanzelfsprekend ook graag in mijn vakgebied, waarin we zo heerlijk arbitrair proberen ons cultureel erfgoed te conserveren...

Proberen stil te staan en te luisteren naar de natuur die zijn gang gaat is een illusie. Elke beslissing die de mens maakt (een zwangerschap voldragen of afbreken, bijvoorbeeld) leidt tot een structurele wijziging van die natuur (of 'leefmilieu' zou hier mooier gekozen zijn, maar dan linkt deze zin niet zo mooi met de eerste van deze alinea).

Dat is wat John Harris bij mij teweeg heeft gebracht.

9 juni 2009

Bibliofilie

Je loopt altijd twee risico's wanneer je jezelf met een predikaat wil karakteriseren:
1) De kans is ernstig groot dat je jezelf te negatief of positief inschat;
2) Er is altijd een overtreffende trap die het predikaat veel duidelijker vertegenwoordigt.
Ik weet dat in vergelijking met landelijk en wereldwijd beroemde gevallen mijn negen halve-meterplankjes met boeken in het niet vallen. Nochtans vertoon ik wel een aantal symptomen en beleef ik groot plezier aan het simpelweg vasthouden van een boek. Zeker wanneer dat boek 300+ pagina's groot is. In die gevallen klem ik mijn hand met nadruk om het boek heen en kijk verwonderend naar de greep. Daarna druk ik het boek tegen mijn borstkas en probeer mijn hartslag te voelen. Met mijn ogen dicht.
Ik geniet van het ruisen van de bladzijden. Het gevoel van die vlindertikjes tegen mijn vingers bij het doorbladeren. En dan de letters die je ziet, pagina na pagina. Het diepe zwart op maagdelijk wit. Dubbel zoveel plezier als het een mooie ronde letter is. Bij het woord 'letter' denk ik altijd aan de 'a', zoals die ook in dit schrift zit: rond met een mooi buikje. Letters hebben een dubbele schoonheid. De vorm is mooi om met je ogen of je vingers te volgen en daar komt nog bij dat de letter in tweede instantie kennis inhoudt. Informatie.
Informatie is één van de mooiste woorden die ik kan bedenken. En het schrift is de mooiste uitvinding die de mens ooit heeft gedaan.

Ik troost me, als gemankeerd bibliofiel, met de legende van de Grote Vogel Peng. De legende staat in de Zhuangzi. Het boek dat van alle boeken wat mij betreft het heiligst is. De Grote Vogel Peng maakt zich daarin klaar voor de trek naar het zuiden. Hij wordt gadegeslagen door een klein vogeltje. Hardop vraagt het vogeltje zich af waarom het nou zo nodig is dat die grote vogel die grote afstanden aflegt. Hijzelf springt met zijn kleine pootjes, fladderend met zijn kleine vleugeltjes, van tak naar tak en kan daar prima mee leven.
De Zhuangzi herhaalt meermaals dat het kleine eigenlijk het grote is en het grote eigenlijk het kleine. Dat is voor nu een troost voor me. In de toekomst hoop ik dat het een vanzelfsprekendheid wordt.

7 juni 2009

Hoe gedachten alle kanten opdrijven

Vanochtend zat ik Porsche Supercup te kijken. Daar rijdt ene Janak mee. Ik bedacht me dat het vermoedelijk een Duitser was en daardoor moest ik denken aan die vrij beroemde Duitse voetballer die er niet heel verkeerd uitziet. Die schijnt iets van Michael Ballack of zo te heten. En dat leidde ertoe dat ik me bedacht hoe populair de naam Michael is in Duitsland en dat ik me afvroeg of Ballack (of hoe hij heet) zijn naam laat uitspreken als 'majkel' of als 'mie-ga-el'. Geen idee. En toen dacht ik uiteraard aan Mie-ga-el Schumacher. En meteen kwam de naam van zijn moeder Elisabeth Schumacher omhoog. Die leeft al een aantal jaar niet meer. En ik vroeg me af of zij al haar kleinkinderen nog wel heeft gezien. Ja, in ieder geval die eerste van Ralph: David. En ik betwijfelde of Ralph wel een tweede kind heeft gekregen. Er waren destijds geruchten dat Ralph homofiel was en dat vond Ralph heel vervelend. Hij is toen getrouwd met een vrouw die ik alleen maar als ordinair zou kunnen omschrijven. Daarmee verdwenen de geruchten dat hij homo was nog niet. Het stel zag er gewoon niet naar uit, dat ze uit liefde met elkaar getrouwd waren. Er waren bij de geboorte van David ook opmerkingen gevallen dat het een excuusbaby was.

Ik heb me destijds verbaasd dat Ralph dat nou zo vervelend vond, om voor homofiel aangezien te worden. Dat vond ik ook van de zaak rond Prins Friso. En daarna dacht ik terug aan een opmerking van mijn homofiele collega. Hij vertelde me laatst over de periode dat hij uit de kast kwam en hij vond zichzelf toen raar en vies. Vies... Ik begreep niet hoe iemand zichzelf vies kon vinden over iets waar hij niet bewust voor gekozen heeft. Het leek me zo onwaarschijnlijk dat iemand zichzelf niet goed genoeg kent en er aan zou kunnen twijfelen - of zo - dat hun onbewuste gedrag alleen al immoreel zou zijn.

Eigenlijk vond ik deze gedachtensprongen van zichzelf al apart genoeg om hier te herhalen. Later vanmiddag, toen ik aan de ochtend terugdacht, bedacht ik me dat zoveel mensen, waaronder ikzelf, hun onbewuste gedrag verfoeien. Zo vreemd is het niet.

Er is hier wel een overduidelijke link met The Work. Als ik meteen vindt dat iemand zijn eigen seksuele voorkeur niet vies moet vinden - omdat je je eigen onbewuste gedrag niet kunt veroordelen; want je hebt geen keus of je onbewuste zus of zo handelt - dan is mijn eigen onbewuste (rot)gedrag van exact hetzelfde kaliber. En dan ontstaat de volgende vraag: waarom is mijn bewuste gedrag eigenlijk niet van dat kaliber? Niet dat ik daar al uit ben.

6 juni 2009

Knowing the truth

Knowing the truth is fairly useless; living it makes all the difference.
-Deida

Gejat van The Way of It, waar ik heel graag kom.

1 juni 2009

Note to self

Wat wil ik met dit blog?
Ik heb een twitter-account voor mijn ultra-korte berichtjes, maar nu blijkt 140 karakters me eigenlijk net te klein. Met dit blog wil ik bekijken of ik via een andere weg een beetje boeiend dingen kwijt kan. Mijn doelgroep is simpelweg mezelf. Maar wie ik welkom heet, kan het allemaal lezen en erop reageren.
Eigenlijk is het een uitlaatklep. Gedwongen door 140 karakters.