Bedroefdheid

Ik was de afgelopen maanden niet ongelukkig omdat ik al zo lang buiten de kerk sta. Ik was ongelukkig omdat mij van verschillende kanten werd ontzegd mijzelf te zijn. Op mijn werk werd ik een bijhangsel. Mensen om mij heen foeterde geërgerd dat ik iemand anders moest worden. Dat ik niet mij kon blijven. Uit overlevingsinstinct veranderde ik en ik schreef ook niet meer. Maar nu de rust is weergekeerd (en voor hoe lang?), komt onherroepelijk mijn eigen persoonlijheid weer boven. Onuitroeibaar. Men duwt en peutert, maar ik kan enkel blijven die ik ben.

Abrupte eerlijkheid

"Honesty without thought is bullshit."

- Kieron Gillen, @kierongillen op Twitter

De mens veroordeeld tot wederzijdse teleurstelling

De keren dat ik het advies lees je nergens bij aan te sluiten, ben ik daar blij mee. Als ik lees dat je allianties moet sluiten, voel ik me in het nauw gedreven. Ik heb nooit erg van mensen gehouden, maar was ook als kind berekenend genoeg om me niet te afwijkend te gedragen. Inmiddels zou het me welaanstaan om mijn eigen gang te gaan. Dat zou je als volwassene toch moeten kunnen?

De mens leeft niet omhet geluk van de ander te vervolmaken. We zullen te allen tijde teleurgesteld worden. Maar we willen ook van de plicht voor elkaar ontslagen worden. Omdat we ook daar elkaar teleurstellen.

DIY

"Zelfkazende zingeving."

- Mijn voormalig docent en los van mij fulltime kritisch beschouwer August Hans den Boef over de 'Nieuwe Spiritualiteit'

Schuldbekentenis

Ik ben een geit. Een geit in de kudde herkauwers.

Hoffelijkheid is naastenliefde

"Je bent zo oud geworden", zei ze, en: "je speelsheid is weg." Ik had net daarvoor haar geverfde haar geprezen. Het verdreef haar grijsheid en ik wilde niet zeggen dat het gezicht onder dat haar zo oud geworden was. We hadden elkaar twee jaar geleden voor het laatst gezien. Natuurlijk waren we ouder geworden, maar ik had onthouden dat je zoiets niet in iemands gezicht zegt. Zeker niet als opening van het gesprek.

Nee, ik moest het niet beledigend opvatten. Het was "gewoon eerlijkheid". Het schijnt dat er mensen zijn die eerlijkheid te allen tijde waarderen. Die deze ongevraagd meegedeelde conclusies met blijdschap in ontvangst nemen. 'Omdat je dan weet waar je aan toe bent'.

Hoffelijkheid is de smeerolie van de samenleving. Ja, het is een toneelspel en veel plichtplegingen zijn onoprecht, maar je toont met hoffelijkheid aan rekening te houden met iemands state of mind. Waarheid te allen tijde is meestal maar een mening. 'Ik vind dat je er oud uitziet'. Niet: je ziet er ouder uit - wat het gevolg zou zijn van een logica, na twee jaar. Nee, 'ik had verwacht dat je er anders uit zou zien'. 'Je strookt niet met mijn verwachting'. Dat niet-overeenkomen is wel een feit, maar jouw verwachting staat helemaal los van feitelijkheid.

Mensen wijten hun eigen vervreemding graag aan de buitenwereld. Zo kan het niet aan hen liggen. Hoffelijkheid is ten diepste je eigen gedachten, aspiraties en eisen niet opleggen aan een ander. Beleefdheid is een eerste vorm van naastenliefde.

Dominee Casy

In The Grapes of Wrath is Dominee Casy teleurgesteld dat vrouwen in het vuur van de prediking, vervuld van de Heilige Geest, geneigd zijn zich zondig te seksen. Een Latino/Hispanic zou hem dat zo hebben kunnen uitleggen: het vuur van de Heilige Geest ligt het vuur van de liefde nabij. Blijkbaar is het protestants om dat niet te zien.

Goede smaak

"Goede smaak, een hardnekkig bijgeloof."

- G.K. Chesterton, in één of andere vertaling waarvan ik de herkomst niet heb genoteerd.

Zweefadvies

'Wees trouw aan jezelf', maar wat is trouw? En wat is jezelf? Zegt men 'wees trouw aan God', dan weet ik welke regels er gelden. Maar aan mij? Is er een ik? En welke standaarden moeten bereikt worden om te kunnen zeggen dat je trouw gebleven bent? Mag ik zeggen dat deze wijsheid eigenlijk niets betekent?

Vruchteloos, nutteloos, lusteloos

Het leven is in principe vruchteloos, nutteloos en lusteloos en mensen zijn de verergerende factor.

Doorverwend

De maanden vliegen voorbij. De jaren volgen. Ik tel de dagen tot er iets leuks staat te gebeuren en laat verder alles passeren. Ik verveel me. Ik laat kostbare tijd vervliegen en ik ben in de kern treurend, maar ik heb het voordeel de mazzeltjes te zien die me aan komen waaien.

Die is raak

Henk Hak, van het groenteimperium Hak, vertelt in een interview dat hij van lezen houdt:

"Ik lees graag. Strips, zoals Suske en Wiske, maar ook informatieve boeken en zelfs flodderromannetjes, zoals die van Connie Palmen."

Teehee, thanks. Die lees ik ook met plezier en beschouwde ik als stevige literatuur. Ik ben op mijn plaats gezet. Wel grappig.

Het risico van niet-streven is onverschilligheid

"De duisternis voedt zich met onverschilligheid...en toewijding is ons krachtigste tegengif."

- personage Peter Solomon in Dan Brown's thriller Het Verloren Symbool

Zonder interessant te willen doen: ik kan je precies vertellen hoe koud en in het donker je je voelt wanneer je je onverschillig gaat voelen tegenover van alles. Niets is meer relevant. Niets geeft je nog plezier. Niets is belangrijk. Helemaal niet leuk. Het is mijn grootste moeite geweest toen ik een paar maanden geleden dacht het daoïstische niet-streven goed getraind te hebben. Ik heb daar ongetwijfeld de verkeerde afslag genomen en ik probeer nu meer geconcentreerd de weg af te leggen.

Geliefd

Er is altijd een moment in een activiteit, zodra de introductie achterwege is, dat je herkent als het tijdstip dat de gang erin kwam. Dat tijdstip was op het symposium van vorige week het moment dat Katie ons zei dat we allemaal 'loving, loveable, loved' zijn. Als een mitrailleurvuur kwam daar achteraan haar uitleg, waarin deze drievuldigheid regelmatig werd herhaald. Je voelde dat de zaal de adem even inhield en de kopjes schuin omhoog staken om de oren te spitsen. Ik voelde een alarmerende rilling langs mijn ruggengraat gaan.

Dat kwam niet door de groep om me heen. Over hen ga ik zeker nog een blogpost schrijven. Het kwam door die drie woorden. Ik wilde naar achteren schuiven en buiten de door Katie bedoelde kring vallen. Ik ben niet loving, loveable, loved. Wil ik niet zijn. Wil ik niet horen.

"De liefde van God", zei de Anonieme laatst aan de telefoon en datzelfde moment voelde ik diezelfde rilling. Ik wil dat helemaal niet horen. Eerst alleen al logisch: hoe zou dat mogelijk zijn? Die liefde van God voor zes miljard mensen, waarvan hij een groot deel niet verteld heeft over die oh zo essentiële zoon van hem. Als hij daarvoor leunt op onze taak om het verhaal door te vertellen, zou hij ons dan niet inmiddels een flinke schop onder onze kont moeten geven? En ja ja, daar is de allergrootste vraag weer, hoe rijmt hij zijn liefde voor ons met parasieten, natuurrampen en hoe stompzinnig wij elkaar zoveel aan doen?
Ik wil helemaal niet geliefd zijn, want ik zou mezelf ook niet liefhebben als ik mij niet was. Sterker nog, ik ben mij en heb mij niet erg lief. Waar moet ik die liefde aan verdiend hebben? Hoor ik daar het woord genade? Ik ben door hemzelf hier neergezet, zonder dat daar enige verdienste mijnerzijds aan vooraf is gegaan en dan mag ik het als een genadegave beschouwen dat hij mij daar ook nog eens bij lief heeft. Daar zou ik ook nog eens dankbaar voor mogen zijn. Niets hiervan was mijn eigen keuze en niets van mij is er reden toe voor hem om mij lief te hebben. Hij heeft zijn eigen wérk lief. Als een man met een miniatuurspoorbaan die hij zelf bij elkaar heeft zitten lijmen. Hij heeft de rollen lief die wij voor hem spelen. Zoiets zou het logischerwijs moeten zijn. Meer kan niet.

Als ik loved was zouden mensen naar mij om zien. Niet om mijn aandacht te vragen maar om aandacht aan mij te schenken. Als wij mensen loved zijn door God, dan kloot hij toch niet zo sarcastisch met ons aan? Dan liet hij ons toch het speelveld zien? En als ik loveable was, dan zou ik dat toch moeten kunnen herkennen. Ik ben het meest in mijn gezelschap en ik vind mijn gezelschap bijster onaangenaam. Zeker niet loveable. Als ik loving was naar mijn medemensen, waarom heb ik dan zo'n grafhekel aan gezelschap? Als ik loving was naar God, dan zou ik hem toch niet steeds willen beproeven?

Don't

"Don't try to win over the assholes. You are not the jerk whisperer."

- Online tegeltjeswijsheid. Advies aan stellingbetrekkers.

Voortdurende verbijstering

"I don't know about you, but I practice a disorganized religion. I belong to an unholy disorder, we call ourselves "Our Lady of Perpetual Astonishment".
- Kurt Vonnegut opnieuw

Meestal trek ik zijn verhalen niet, maar zijn kwinkslagen an sich zijn leuk.

Rondklooien

"We are here on earth to fart around. Don't let anybody tell you any different."
- Kurt Vonnegut

Geen fijn plaatje

"It seems that we can add, to sausages and laws, churches as a phenomenon that is not pleasant to watch at the manufacturing stage."

- Christopher Hitchens

De passie van de Nederlander

"Typisch Hollandse eigenschap: verontwaardigd zijn over wat andere mensen doen."

- Uit: Frans Verzet van Vrouwke van Stavast

Daar sta je dan, als net uit de kast gekomen ergernisjunk. Tot in je vezels Hollands. Maar het is waar: verontwaardigd zijn over het gedrag van de ander is heel erg Nederlands.

Zalige ergernis

"Ergernis is een heerlijke drijfveer. Ik erger me vooral aan pretenties en aanstelleritis."

- Annemarie Oster.

Zo heerlijk wanneer iemand er met glans voor uitkomt dat zij datgene zalig vindt dat jij besmuikt doet. Ik mag ook uit de kast. Ik erger me kapot. Wezenloos. En ik geniet ervan.