Slecht gedrag

Het daoïsme stelt geen leefregels. Want wie vaststelt en verinnerlijkt wat hij goed acht, herkent het tegengestelde gedrag als slecht en raakt daar dan alert of zelfs gefixeerd op. Zie al die ruziënde katholieken. Die weten waar een ander over de schreef gaat en proberen elkaar in het gareel te houden.
Wie geen slecht gedrag herkent, kan zich nooit slecht gedragen.

What Would Jesus Do?

Jezus is zowel een last als een bijdrage aan het christendom. Men probeert in Christus voorbij die Joodse kerel te kijken en gebruikt die kerel aan de andere kant weer voor praktische ethiek.

Zolang je maar doet wat je kunt

"Bekommer je er niet om of verdiensten door behulpzaamheid verkregen groot of klein zijn. Wees volkomen eerlijk. Er wordt grote verdienste verkregen door het redden van één insect of zorgen voor één enkele plant of boom, zolang je maar doet wat je kunt."

- Uit: De Geschriften van Meester Lü, in de vertaling van Thomas Cleary

Mythologie

"Niets kan werkelijk begrepen worden indien het niet gezien wordt als symbool."

- Gerard Reve

Het malen van heimwee en overmatige rationalisering

Het filosofisch daoisme is een methode van zelfverbetering en helder leren zien. Afhankelijkheid van het hogere wordt erkend maar niet gevierd. De daowistische religie staat te ver van mij af. Aan honderden mij onbekende goden kan ik geen loyaliteit doen groeien. Het christendom heeft de afhankelijkheidsviering die ik ontzettend mis. Daarnaast ook het contact zoeken met hogerhand dat ik niet met honderden goden kan. Maar het christendom heeft ook het verhaal van een liefhebbende God en iemand die voor onze zonden gestorven is. Dat verhaal hang ik niet aan. En zo zijn daoisme en christendom voor mij niet te verenigen.

Maar stel dat de lijdensweg van Jezus een volledig verzonnen verhaal uit de pen van een schrijver is? Dan is dat plot van een verzetsstrijd, uitmondend in een niet te ontwijken dood, zo duidbaar en tot mogelijkheid gemaakt als een offer voor ons allen wel een fascinerend staaltje vertelling! Wat doet dat verhaal dan met mij? Zou ik kunnen vergeten dat het niet werkelijk gebeurd is? Zou ik waarde kunnen hechten aan dit verhaal wanneer ik niet geloof dat wiens verlossing dan ook er van afhangt?

Elk antwoord is welkom.

Adversus theodicee

Van een wereld zo akelig contradictoir als deze kan geen enkele God zich bewust zijn.

Nog eens over homofobie

Mannen vinden homoseksualiteit zo geregeld zo vies omdat het een onderwerping inhoudt. Vrouwen zijn in z'n algemeenheid gericht op harmonie. De communicatie van een vrouw verloopt dan ook altijd met die doelstelling onbewust op de achtergrond. Mannen zijn in z'n algemeenheid gericht op hierarchie. Communicatie van mannen gebeurt altijd onbewust in het licht van een hierarchische onderverdeling. Omdat vrouwen de hierarchie niet onbewust in de gaten houden, had ik deze reden achter homofobie eerder steeds niet gezien. Homoseksualiteit is onderwerping van de ene man aan de ander. In homoporno is de 'downer' daarom ook altijd een vrouwelijk type. Een grote, zware vent die gepenetreerd wordt roept walging op.
Dat mannen lesbische porno aantrekkelijk vinden ligt in het verlengde daarvan. Automatisch vult de man in dat die twee vrouwen eigenlijk hem nodig hebben.

Gedachte die ik kreeg bij het lezen van De Oorlog tegen Vrouwen van Marilyn French.
Laat me nog even nadenken hoe homofobie toch zo kan leven bij vrouwen.

Immerdurende wanhoopsverzuchting

Er zijn te veel mooie boeken. Ik haal het niet.

Willen bestaan

"Niet kunnen leven met niets dan zichzelf. Iets vinden buiten jezelf waardoor je beseft dat je wilt bestaan. - Dat is geloof."

- Willem Jan Otten in Waarom komt U ons Hinderen

Roepen om het hardst

Dit is wel het tijdperk van het latent egotisme. Ik geloof niet dat de mens door de eeuwen heen zo veranderd is, ik geloof alleen dat de rem er nu af is. Men wordt zich niet eens meer gewaar dat men alleen het eigen verhaal doet tellen. Andermans antwoord is niet relevant. Het hele dagelijks leven lijkt wel Twitter. Er is nauwelijks belangstelling, nauwelijks aandacht voor wat bij een ander speelt.

Onhebbelijkheden

Ik zou nooit iemand meevragen naar een gelegenheid als ik het niet absoluut vereist vind dat diegene erbij is. 'Gezelligheid' komt niet in mijn hoofd op als reden. De gemiddelde gelegenheid is prima alleen uit te houden.
Ik zou nooit iemands halfslachtige mening betwisten, tenzij die mening mijns inziens gevaarlijk is. Elke (on)doordachte mening heeft bestaansrecht naast de mijne. Ik betwist bijna nooit iemands zienswijze en leg alleen de mijne ernaast. Daardoor kom ik als een windvaan over. Als een allemansvriend en een schijterd. Maar het is in dit geval geen angst die me drijft. Ik vind het niet belangrijk eensgezindheid te bereiken. Als de harmonie maar niet wordt geschaad.
Eigenlijk stel ik mezelf bij iedere ongenuanceerde bewering of flutmening de vraag of ik datzelfde zou kunnen denken. Meestal is dat ook zo en begrijp ik de gevolgtrekking die aan de mening vooraf is gegaan. Een enkel mens denkt mij te absurd en, helaas, in die gevallen erger ik me voortdurend groen en geel aan die persoon.

Altijd als je roept

"Altijd als je roept, is Hij er", zei een collega van mij met wie ik vorig weekend een gesprek over geloof had. Ik blijf een zwak houden voor christelijke beeldspraak en liturgie. Zodanig dat ik een mengelmoes met daoisme zou willen proberen. Wat monniken lukt, moet mij ook lukken.
Aan de andere kant krijg je de hedendaagse strijd er gratis bij. En veel overmatig gecompliceerde theorieën om het klassieke christendom de 21e eeuw in te loodsen. Hoe komt het dat het daoisme dat niet nodig heeft? Of is dit tijdperk juist geschikt voor zo'n theorie en zal het daoisme achterhaald worden gevonden in de volgende eeuw?

Fictief genoegen

Gewaardeerd worden is een fictief genoegen. Het is voor overleven voldoende om niet veracht te worden. Het is niet handig om geliefd te zijn. Wie hoog stijgt kan diep vallen. Het is voldoende om een aspect gevonden te worden. Een aanwezigheid. Dat is het ideaal. 'Ik ben er gewoon'. En als aanwezigheid vanzelfsprekend gevonden of vergeten te worden is niet erg. Zolang je maar niet (bewust) onder de voet gelopen wordt.