"Altijd als je roept, is Hij er", zei een collega van mij met wie ik vorig weekend een gesprek over geloof had. Ik blijf een zwak houden voor christelijke beeldspraak en liturgie. Zodanig dat ik een mengelmoes met daoisme zou willen proberen. Wat monniken lukt, moet mij ook lukken.
Aan de andere kant krijg je de hedendaagse strijd er gratis bij. En veel overmatig gecompliceerde theorieën om het klassieke christendom de 21e eeuw in te loodsen. Hoe komt het dat het daoisme dat niet nodig heeft? Of is dit tijdperk juist geschikt voor zo'n theorie en zal het daoisme achterhaald worden gevonden in de volgende eeuw?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten