Managemendesillusie

Ik wil niet meedoen in de managementdesillusie van dit tijdperk, maar je lijkt er niet voor te kunnen vluchten. Elke werkgever heeft alles gevangen in tijdschema's, wollige taal en vastgelegd onvermogen. Je kunt er niet omheen. Zou ik me daar niet voor mogen afsluiten?

Niet delen

Het leven is zo veel eenvoudiger als je het met niemand hoeft te delen. Als je niemand iets te melden hebt.

Sociale omgang

Mensen zijn latent onzeker in hun contacten met anderen. Het schokt me inmiddels. En we worden allemaal door onze medemensen tot nederigheid gedwongen.

Streisand

"Het is een mooi verhaal dat ze ontdekt is op straat, maar dat denk je toch niet, he? Barbra Streisand en Neil Diamond zijn elkaar tegengekomen op het conservatorium", zei mijn vader. Ik raakte nieuwsgierig maar ik kon op internet niets vinden over een conservatoriumopleiding. Uiteindelijk heb ik uit de bieb een biografie gehaald over Streisand. Niet alleen om dat conservatorium op te zoeken, maar ook omdat ze feministe is en ik nieuwsgierig was geraakt naar haar feminisme. Hier in Rotterdam lag één biografie, geschreven door James Spada. Het las als een trein, in totaal heb ik er maar zes uur over gedaan, maar erg sterk geschreven is het niet. Vooral de opbrengsten van haar verschillende projecten worden opgesomd. Die stukken las ik op mijn tandvlees. Na een flink aantal biografieën gelezen te hebben was ik eraan gewend geraakt dat biografieën vaak als proefschrift worden geschreven en daarom verschillende wetenschappelijke conclusies proberen te brengen. Dat beoogt deze biografie duidelijk niet.

Streisand heeft hoe dan ook niet op het conservatorium gezeten. Na haar eindexamen is ze gaan acteren in kleine toneelstukken in of rond New York City, als ze al werd gecast. Na wat aansporing van vrienden en een ooit niet zo bejubelde door haarzelf gefinancieerde plaatopname deed ze mee aan een talentenjacht in een nichtenkit in Greenwich Village en daarvan is ze bekend geraakt. Neil Diamond wordt in die fase van het boek niet genoemd. Maar dan haar feminisme...Ze heeft wat we thuis noemen een houten kop. Ze laat zich nergens van af brengen, en tegelijkertijd wil ze vooral aardig gevonden worden. Ze negeert fans, is vaak bang voor ze, heeft niet door dat personeel haar een plezier probeert te doen, is stug, afwezig, verlegen en toch vooral wil ze geliefd zijn. Ik vond het teleurstellend te lezen dat iemand die bekend staat als een sterke persoonlijkheid eigenlijk heel onzeker is. Ik had gehoopt er een voorbeeld aan te kunnen hebben, maar ze is eigenlijk net als ik en zoveel mensen. Weliswaar succesvol, omdat ze niet van 'nee' houdt. En daar het enige verschil waar we een voorbeeld aan kunnen nemen, als we dat zouden willen. Gevolg voor Streisand is dat ze op persoonlijk niveau zeer onsympathiek wordt gevonden. Doelgericht bezien ben je dan eigenlijk niet succesvol...

Naar aanleiding van het boek heb ik heel veel nummers geluisterd. Het lijkt alsof je in die tijd technisch meer moest kunnen dan de zangeressen van nu. Het is eigenlijk wel jammer dat het niveau zo gedaald is, al is het nu gemakkelijker om met een nummer op de radio mee te zingen. Passages uit films heb ik ook gekeken - en uiteraard kende ik Yentl al - maar een sterk actrice is het niet. Of ook het acteervak heeft inflatie ondergaan. Ik zag vooral veel maniertjes. In de biografie wordt Streisand veel geciteerd over de keuzes voor filmrollen omdat die rollen heel sterk op haarzelf leken. Dat vereist dan ook een stuk minder inlevingsvermogen en acteertalent.

Dit bedacht ik me zo na het lezen van dat boek deze week. Er zijn te weinig mensen die niet van alles doen om maar geliefd te zijn. Dat mankeert aan ons allemaal.



-- Naschrift: Ze kreeg een zoon in 1966 omdat haar man had besloten haar zwanger te maken. Toen hij slaagde in zijn poging was hij de eerste die van de arts hoorde dat ze zwanger was. De moeder in kwestie wist niet wat er over haar voortplanting was beslist. Dat was 1966, beste mensen.

Decadentie

Met ons noodlot van streven komt ons noodlot van nooit echt content zijn. Op het moment dat ik hersenloos werk doe, vind ik het zonde van mijn intelligentie. Op momenten dat ik werk doe waar ik mijn hersens bij moet gebruiken, zou ik willen dat ik minder verantwoordelijkheid had zodat ik ook minder hard kon vallen. Ik zou met rust gelaten willen worden, maar tegelijkertijd wil ik dat mensen mij erkennen. Ik zou succes willen hebben, maar tegelijkertijd wil ik de voorgrond niet. Ik zou een beroep willen hebben met aanzien, maar er zijn altijd mensen die neerkijken op andermans broodwinning. Ik zou werk willen hebben met veel vakantie en tegelijkertijd zou ik me willen verliezen in dat waar ik echt heel goed in ben. Ik zou nu eigenlijk wel eens willen weten wat ik ga worden als ik later groot ben.

Laatst las ik een boek - en kon ik maar professioneel boekenlezer worden want daar ben ik heel goed in - waarin mijn opa werd geïnterviewd over zijn loopbaan. Het ging over hard werken, niets cadeau krijgen, niet kunnen kiezen en welk geluk hij heeft ervaren. Waarschijnlijk zullen de meeste senioren zo kunnen praten. Het is niet leuk als je niet kunt kiezen. Mijn opa heeft ongetwijfeld net als ik werk moeten doen dat hij niet leuk vond, maar zo lagen de zaken. Je had geen escape. Het is niet leuk, maar het lijkt wel makkelijker als de optie te kunnen kiezen niet open ligt. Je voelt je geen dief van je eigen levensinvulling. Dit is het pad dat je lopen moet en over je loopritme mag je wel beslissen. Het was in mijn opa's jonge jaren ook nog geen kwestie dat je jezelf gelukkig moest maken, denk ik. Het hoofddoel was kunnen eten, kunnen kleden, een dag in de week iets leuks doen. Ik houd me dat interview voor ogen omdat ik het decadent vind te klagen over alle kansen die ik heb. Ik heb geen echte problemen, nooit gehad en altijd geweten. Maar het geneest me niet van de onrust.

Mikel Laboa

Al eerder eens heb ik hier verteld over mijn interesse voor Baskenland. Dit is Mikel Laboa. Hij leeft helaas niet meer. Het nummer Txoria Txori is later ook opgenomen door Joan Baez en misschien via haar bekender. Mooi nummer.

Kleine Anne

Mijn moeder gaf me laatst het vermoedelijk eerste schoolrapport terug, dat ik kreeg toen ik van de kleuterschool naar groep drie ging. Ik kon me niet herinneren het rapport gekregen te hebben of het later gezien te hebben. Ik spit graag in mijn verleden en dat van anderen. Dit moest de eerste keer zijn sinds ik het rapport kreeg als vijfjarige dat ik het terugzag. Het valt me in mijn handen in een periode dat ik een beetje moeite heb met de tijd. In mijn herinnering is mijn studententijd hooguit vier jaar geleden terwijl er bijna tien zijn verstreken. Ik herinner me op de vooravond van het huwelijk van Willem-Alexander met de Argentijnse griet over de Dam te hebben gelopen waar alles rood-wit-blauw was. Met mijn studievriendinnen, in mijn lange zwarte jas met niet-bijpassende gympen. Dat is in mijn herinnering maar net vier jaar geleden. Evenals de dood van Pim Fortuyn of die van Theo van Gogh. Ik vind het nog steeds in eerste instantie een beetje raar wanneer me niet wordt gevraagd wat ik studeer. Of wanneer ik door mensen die ik mijn leeftijdgenoten schat met 'mevrouw' wordt aangesproken. Of dat ik zo bij elkaar opgeteld toch al talloze verkiezingen heb gestemd, terwijl ik voor mijn gevoel mijn achttiende verjaardag niet zo lang geleden heb gehad. De tijd gaat sneller dan mijn geheugen. Ik heb de indruk dat het tijdperk is aangebroken dat ik beslissingen moet nemen zonder dat ik zelf door heb gehad dat mijn cue dus al is geweest. Dertigjarigen denken aan hun pensioenopbouw, aan eengezinswoningen, denken met heimwee aan het tijdperk dat ze nog de hele wereld overvlogen als rugzaktoerist, praten over kinderwagens en skivakanties, voelen zich rebels als ze nog één keer naar een slempfestival gaan. Uitzonderingen daargelaten, natuurlijk. Maar die uitzonderingen zoek ik zo veel mogelijk op. Ik heb het gevoel dat het rondreizen, de festivals, het nachtelijk geslenter pas net begonnen is. Ik ga binnenkort pas op voor mijn rijbewijs. Ik ben aan het rondkijken welk beroep ik nu echt ga kiezen. Ik voel me dan ook een beetje ontheemd. En ik ben me bewust, met al die 'iks'  in de afgelopen zinnen dat dit een luxeprobleem is.

Het schoolrapport ziet er broos en oud uit. Fysiek bewijs dat het al vijfentwintig jaar geleden is dat ik een kleuter was. Het is geïllustreerd met mijn tekeningen van toen. Stakerige mannetjes waarvan ik me nog goed herinner hoe ik de handen tekende als bolletjes met vijf strepen eraan en daarna bij het bekijken van mijn werk me afvroeg waarom die handen niet goed genoeg leken op echte handen. De bijschriften bij mijn tekeningen waren van de juf. Ze vertelde me dat ik hield van in de zandbak spelen, wat ik me kan voorstellen maar niet herinneren. Ze vertelde me dat ik hield van rekenen en de tranen schoten me in de ogen want ik heb een afschuwelijke hekel aan rekenen. Ik oefen op blokjes sommen van boven de tien omdat ik het niet begrijp en toch wil functioneren. Ooit schijn ik van rekenen te hebben gehouden. Wat is er gebeurd? De juf sluit af met een groet en het beeld dat zij van me had. Ze kreeg geen hoogte van me. Ik was er wel en ik was tegelijkertijd ergens anders. Ik vertelde zelden iets en als ik iets vertelde was het honderduit in fantasieën en begreep de juf niet wat ze had gezegd waardoor ik nu opeens wel praatte. Ze kreeg geen hoogte van me en ik hoor mijn huidige leidinggevende erin terug. Ik krijg kippenvel en begin nog harder te huilen. Ik dacht vanaf een jaar of acht opgesloten te zijn geraakt in mijn angst en in mijn frame om beleefd te zijn tegenover de wereld. Ik dacht mijn onschuld lang geleden te zijn kwijtgeraakt. Ik dacht lang geleden inauthentiek te zijn geraakt maar ik ben geen klap veranderd. Ik ben nooit echt iemand genaderd. Ook niet toen ik het onbewust kon. Terwijl ik lees zie ik blonde, verlegen kleine Anne voor me als een ander kind dat ik bij de hand kan nemen als grote oude 'mevrouw'. Kleine Anne die ik kan uitleggen wat ik nu begrijp en tegelijkertijd bedenk ik me dat kleine Anne alles al begreep en dat ik het ben vergeten. Het is nooit anders geweest. Ik dacht een façade te hebben opgebouwd maar hij is er niet. En wat nooit is veranderd kan niet veranderen.

Het rapport kreeg ik van mijn moeder mee naar huis. Broos en verkleurd. Ik weet dat ik het niet zo goed kan beschermen tegen verweer als de importantie ervan me noopt. Ik huil opnieuw terwijl ik dit schrijf. De tijd vervloog en Anne was dezelfde. Onder alle namen, alle toneelspel, alle scholen, alle verstandhoudingen en die illusoire façade.

Ik wou dat deze kennis tot een besluit leidde. Eén bepaalde weg ingaan. Maar wat niet veranderd is kan niet teruggedraaid worden. Ik kan alleen op dezelfde voet verder, omdat ik altijd op dezelfde voet verder ben gegaan.

Veroordeeld tot verbetering

Misschien zijn we er wel toe veroordeeld te streven. De wereld te verbeteren. Is dat ons noodlot. Onze 'vrije wil' is verfuckt.

Winkelen

Waarom wordt winkelen beschouwd als banaal? Kunnen we niet genieten van de schoonheid van een aanschaf? Het plezier van bezit? Het selecteren van het voor jou juiste product? Winkelen is een sport. Goed winkelen is een kunst.

Talen

Het is knap hoeveel talen er bestaan en hoe slecht wij elkaar kunnen verstaan. Zowel door die talen als doordat wij eigenlijk altijd alleen onze eigen vertaling horen.
Ik zou dus denken dat we dat na eonen eens opgelost zouden hebben, maar dat is het nog steeds niet. We schatten het risico blijkbaar niet zo hoog in. Óf ik heb een te positief beeld van tijd's oplossend vermogen.

Tegenspraak

Eigenlijk hebben de daoshi gefaald. Er zijn boeken over hen geschreven. Ze zijn niet gedoofd als as. Eigenlijk is het daoïsme onoprecht. 'Wees onbetekenend', maar de onbetekenenden betekenen dan juist heel veel. Eén volkomen contradictie.

Zie ook http://q-b00s.blogspot.nl/2012/07/wu-wei.html

We zien elkaar niet echt

Het is ons lot dat ons zichtbare verlangen niet wordt opgemerkt, maar wordt ingevuld door degenen die van ons houden.

- Gedachte bij het zien van mijn jarige tante die een halsketting leek te krijgen en haar teleurstelling verborg toen het een horloge bleek

Liever geen lenzen

Karin Spaink schreef een maand geleden over het vermist raken van een stukje lens in haar oog. Een beter pleidooi voor een bril heb ik nog niet gevonden.

http://www.spaink.net/2012/07/14/kiekeboe/

Langsglijden

Wat je makkelijk toekomt, is voorbestemd je ook makkelijk weer uit handen te worden genomen.

Adelaar of kip

"Adelaar of kip, het blijft stoofvlees."

- Daoïstische uitdrukking ter relativering van hiërarchie