Two reeds

"It's impossible to know
what others are going through
below the surface
at any given moment.

We are all reeds in wet land,
bending in stormy winds
to lean on one another.

This is why two reeds
are stronger than one."
- http://christiantaoism.blogspot.nl/2012/12/bent-reeds.html

Mooi.

Maakbaar

Toen mijn moeder me op mijn zesde de mogelijkheid gaf mijn naam te veranderen, leerde ze mij dat het leven maakbaar is. Ik ben gehecht geraakt aan de optie elke beslissing terug te kunnen draaien. Het is de reden waarom ik onbewust beslissingen die een definitief resultaat hebben weiger te maken. Het is de reden waarom ik de natuur de kans geef mij moeder te maken of juist niet. Zo hoef ik zelf dat besluit niet te nemen en kan de beslissing me door niemand, inclusief mijzelf, aangerekend worden.
Het is waarschijnlijk de reden waarom ik gewicht verlies en weer bij-eet. Omdat het me geruststelt dat ik zowel voor slank als voor dik kan kiezen. Slank zou mij een positievere bejegening door anderen opleveren. Meer aandacht. Maar die aandacht zou in mijn ogen de verkeerde intentie hebben. Ik wil niet naderen, want dan kan ik opgenomen worden als onderdeel van hen en niet meer individueel staan. Niet meer bewonderd worden, maar bezeten.

'Maakbaar' betekent, zo is mijn indruk, dat ik de meeste tijd nog alle kanten op kan en niets onwrikbaar is. Flexibiliteit is eigenlijk de kwaal van dit tijdperk.

Eerlijkheidshalve

Eerlijkheidshalve: ik ben nooit erg vroom geweest. Ik loog over naar de kerk gaan. Ik had altijd al moeite met gebed. Ik ben nooit heel dol geweest op de bijbel of Jezus en ik kreeg de kriebels van kerkelijke manifestaties. Eerlijkheidshalve: je kunt niet terug naar waar je nooit geweest bent. Ik ontwikkelde mij voortdurend in datgene wat bewondering oogstte bij anderen. Het is daarom des te meer wennen dat ik nog maar zelden wordt bewonderd. In ieder geval niet door gezonde mensen. Ik ben nooit katholiek geweest en kan het nu ook niet worden.

Er dient gestreefd te worden

In de tempel Chenghuang Miao ontmoette ik een daoshi. Ik sprak geen Chinees, hij niets anders. We hebben elkaar gesproken door allebei te spelen op zijn erhu en zijn viool. Hij wil mooi vioolspelen, maar heeft geen les, maakte hij me duidelijk. Eén van de grote meesters, Zhuang Zi, schrijft dat een goed slager in de holtes tussen het vlees snijdt, zodat hij eigenlijk geen kracht hoeft te zetten. Maar dat goede snijden heeft die slager moeten leren. Die slager heeft de slacht geperfectioneerd. Hij streefde dan ook verbetering na. Anders was hij blijven hakken. De daoshi streefde naar goed spel. Er dient dus gestreefd te worden. Wu wei is een fase ná het streven. Eerst ervaren worden, dan uit je vingers laten vloeien.

Beweging

"Blijf doorlopen, het is belangrijk dat je in beweging blijft."

- Meester Ummon


"Het maakt niet uit hoe langzaam je gaat, als je maar niet stilstaat."

- Confucius


"You only remain in balance when you keep moving - like riding a bicycle"

- Gezien op zo'n rondzwervend jpg'je online



Alledrie ooit eens genoteerd in mijn schrift en bij herlezing ontdekte ik de gemeenschappelijke lijn.

Qinci Yangdian, Bayun en Chenghuang Miao

Meerdere versies van meerdere blogposts zijn mijn hoofd doorgespookt over de tempels die ik bezocht heb in Shanghai. Over de inrichting, over de bezoekers, over de rituelen, over de goden en onsterfelijken, over de sfeer, de geur, de bouw, de gewaden...en het waren in mijn beleving stuk voor stuk saaie stukken. Ik heb tijdens mijn bezoek notities gemaakt, zodat ik allerlei details minder snel zou vergeten. Inmiddels heb ik besloten om die notities hier integraal over te nemen, want ze zijn zo slecht nog niet en het is een goede weergave van hoe veelzijdig de tempels mijn zintuigen overnamen.

Zo ontzettend veel gezien in China. Zo veel dat ik vrees te vergeten. De sterke behoefte Europees/Amerikaans te zijn. In hun museale opbouw. In hun planologie. Alleen de architectuur wilde nog steeds Chinese thema's gebruiken. Ik ben bewonderd om mijn haar, mijn ogen, mijn lengte. Ik ben tegelijkertijd ook (prettig) onverschillig bejegend en ik ben gewaardeerd omdat ik een achteraf gelegen daoïstische tempel bezocht.

Een aantal zich herhalende gedachten terwijl ik de daoïstische tempels bezocht:
Het ruikt hier zo lekker naar jasmijn en is hier zo vredig. Het lijkt uiterlijk op het katholicisme. Met heiligen. Met beelden. met wierook. Met bloemen. Met altaren. Zoals ik in Spakenburg jaloers was dat ik geen streekdracht had, was ik in de tempel jaloers dat ik geen deelgenoot was. Het is allemaal ook puur egoïsme. Ik zal nooit deelgenoot zijn van daoïstische rituelen als ik geen Chinees begrijp en ik zal geen energie steken in het leren van Chinees.

Het vlotte beeld dat ik heb van het daoïsme strookt niet met de werkelijkheid. De boekjes uit de bieb spreken niet over het echte daoïsme. Het is prachtig. Het is vredig. Het ruikt er heerlijk. Ik herken de beelden en de bedoelingen, maar ik versta de ceremonie niet. Het viel me op dat ik helemaal geen vrouwelijke daoshi heb gezien. In zo'n wereldstad. Ik vond het stoer de geplukte kip en de spartelende vis geofferd te zien. Ik zag een zaal waarin overledenen werden herdacht. Ik zag de zware houten constructie waarmee de tempels gebouwd zijn. Die prachtige daken met de Zuivere Drie of onsterfelijken erop gesposteerd. De klok met de daarop te mikken dwarsbalk schuin boven de ingang. De hoge smalle deuren. De herrie bij een offer. Van trommels, bekkens en fluiten. De nasale zang. Ik zag beelden van een liefdespaar verbonden aan elkaar door een rode draad, en ik kon geen vergelijking maken met een verhaal in het christendom. Dat kan heel goed aan mij liggen. Volgens mij heeft het christendom geen liefdesstel in de overlevering. Ruth en Boaz trouwden met elkaar na plichtpleging. Jozef mint Maria niet. Was het niet Izaak die dolverliefd achter Rebecca aanzat en jaren voor haar vader werkte? Over haar verliefdheid gaat het verhaal niet. David zat achter Batseba aan, maar wat zij dacht, lees je niet. Het christendom en het jodendom lijken zo de vreemde eenden in de bijt. Geen onmogelijke liefdes en stervenden van liefdesverdriet, waarna de liefde toch doorgang vindt of fataal is. Hooglied vertelt niet over offers die zijn gebracht. Wat vreemd dat zo'n klassiek verhaal niet verteld wordt.

Het godendom in de tempels draait voor een groot deel om de helleheren, die verschillende hellen bestieren en bij wie je bidt ter voorkoming van straf. Biddend voor mildheid, of misschien biddend dat een vijand gehaald moge worden. Kleinere kamers waren gereserveerd voor goden ter bescherming tegen kwade geesten of belegering, ter stimulans van persoonlijke welvaart, gezondheid en een lang leven. Meerdere goden ter genezing van ziekten. Goden voor het huwelijksleven, het gezin en vruchtbaarheid (vrouwen, zoals bijna standaard). Geen goden voor uitzonderlijke doelen en altijd ter bevordering van persoonlijke doelen.

Aangesteld

Ik heb me vaak aangesteld tegenover anderen, maar zoals Lucille Ball zei: "Better to regret things I've done, than regret things I did not do."

Het collectief sekse

"Het feminisme is een paradox : het baseert zich op het beginsel (sekse) dat het wil afschaffen. Men organiseert zich als vrouwen terwijl de bedoeling is dat dat collectief betekenisloos wordt."

- Jolande Withuis in De Vrouw als Mens

Zelfbeschikking

Homoseksualiteit staat vanwege zijn relatieve zeldzaamheid gelijk aan non-conformisme. Een homoseksueel volgt een eigen weg en maakt eigen keuzes. Juist die zelfbeschikking is strikte gelovigen een doorn in het oog. Je beslist niet zelf - God heeft een set regels gemaakt en daar moet iedereen zich aan houden.

- gedachte na het lezen van De Fundi-factor van Nederland

Streven

"There is no perfectly epicurean corner: there is no perfectly irresponsible place. Everywhere men have made the way for us with sweat and submission.
We may fling ourselves into a hammock in a fit of divine carelessness, but we are glad that the net-maker did not make the hammock in a fit of divine carelessness."

- Chesterton in Heresy

Goede smaak

"Goede smaak, een hardnekkig bijgeloof."

- G.K. Chesterton, in één of andere vertaling waarvan ik de herkomst niet heb genoteerd.

De Entiteit

Eigenlijk is één van de belangrijkste vragen van de religie is het leven maakbaar of niet...Ik denk van niet. Ik denk dat alleen façade maakbaar is en dat het een groot plezier is om daaraan te sleutelen, maar dat het echte leven gebeurt terwijl je sleutelt aan randverschijnselen. Aangezien onze controle zeer klein tot non-existent is, is het de vraag of er een entiteit is die de controle wel heeft en zo ja, of die entiteit een persoonlijkheid is of niet. Op die beide vragen is met geen fatsoenlijke zekerheid antwoord te geven. Maar...besluiten we dan te leven alsof die entiteit er wel is? Of besluiten we te leven alsof die entiteit er niet is. Dat is de persoonlijke keuze. Ik kies te leven alsof die entiteit er wel is. Omdat het me vrede geeft de schijn te hebben dat mijn lot in handen ligt van iets dat alleen het beste voorheeft. En dus ben ik religieus.

Het liefst zou ik daarbij een pakket regels en gebruiken adopteren dat alles voor me in gebaande paden leidt. Daarom wil ik keer op keer kiezen tussen katholicisme en daoïsme. Het één is mijn culturele achtergrond, het ander een mij wezensvreemde conclusie van mijn wereldbeeld. Beiden blijken keer op keer net niet geschikt. Iets nieuws uitdokteren is ver boven mijn macht. Dan wordt het een loshangend maaswerkje van new age. Ik denk dat ik 'veroordeeld' ben tot het katholicisme omdat ik nu eenmaal niets anders ken en niet mijn vredig gevoel kwijt wil raken van een entiteit die controle heeft en het goede voor mij wenst.

Fijn totaalpakket

Geloof zoeken is waarschijnlijk een verkapte vorm van identiteit zoeken. Als een soort 'plug & play'. Het kunnen besluiten en dan fijn een totaalpakket hebben waar je je aan houdt. Zonder verder nadenken of zelf nog ter plekke te hoeven beslissen.

Eigen schuld

Frank Bosman, de simpelman, schreef dat het een primair risico aan new age is dat elk probleem een negatieve 'sits im leben' wordt geacht en dat zo het individu wordt gezien als bron van het eigen kwaad en schuldige bij het ontbreken van een oplossing. Vergelijkbaar met hoe men denkt dat kanker te bevechten is en de verliezer van die strijd een zwakke is. Alles lijkt maakbaar en bij gebrek aan geluk lijkt de betrokkene  een nalatige. Daar is Frank nog best slim.
Het is overigens de domheid van Susan Smit die in haar boeken en artikelen de new age een overduidelijk zwaktebod maakt.

Schaamte

"Schaamte is gebrek aan empathie voor jezelf."

- Louis Tas