Eigenlijk is één van de belangrijkste vragen van de religie is het leven maakbaar of niet...Ik denk van niet. Ik denk dat alleen façade maakbaar is en dat het een groot plezier is om daaraan te sleutelen, maar dat het echte leven gebeurt terwijl je sleutelt aan randverschijnselen. Aangezien onze controle zeer klein tot non-existent is, is het de vraag of er een entiteit is die de controle wel heeft en zo ja, of die entiteit een persoonlijkheid is of niet. Op die beide vragen is met geen fatsoenlijke zekerheid antwoord te geven. Maar...besluiten we dan te leven alsof die entiteit er wel is? Of besluiten we te leven alsof die entiteit er niet is. Dat is de persoonlijke keuze. Ik kies te leven alsof die entiteit er wel is. Omdat het me vrede geeft de schijn te hebben dat mijn lot in handen ligt van iets dat alleen het beste voorheeft. En dus ben ik religieus.
Het liefst zou ik daarbij een pakket regels en gebruiken adopteren dat alles voor me in gebaande paden leidt. Daarom wil ik keer op keer kiezen tussen katholicisme en daoïsme. Het één is mijn culturele achtergrond, het ander een mij wezensvreemde conclusie van mijn wereldbeeld. Beiden blijken keer op keer net niet geschikt. Iets nieuws uitdokteren is ver boven mijn macht. Dan wordt het een loshangend maaswerkje van new age. Ik denk dat ik 'veroordeeld' ben tot het katholicisme omdat ik nu eenmaal niets anders ken en niet mijn vredig gevoel kwijt wil raken van een entiteit die controle heeft en het goede voor mij wenst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten