12 februari 2011

Het malen van heimwee en overmatige rationalisering

Het filosofisch daoisme is een methode van zelfverbetering en helder leren zien. Afhankelijkheid van het hogere wordt erkend maar niet gevierd. De daowistische religie staat te ver van mij af. Aan honderden mij onbekende goden kan ik geen loyaliteit doen groeien. Het christendom heeft de afhankelijkheidsviering die ik ontzettend mis. Daarnaast ook het contact zoeken met hogerhand dat ik niet met honderden goden kan. Maar het christendom heeft ook het verhaal van een liefhebbende God en iemand die voor onze zonden gestorven is. Dat verhaal hang ik niet aan. En zo zijn daoisme en christendom voor mij niet te verenigen.

Maar stel dat de lijdensweg van Jezus een volledig verzonnen verhaal uit de pen van een schrijver is? Dan is dat plot van een verzetsstrijd, uitmondend in een niet te ontwijken dood, zo duidbaar en tot mogelijkheid gemaakt als een offer voor ons allen wel een fascinerend staaltje vertelling! Wat doet dat verhaal dan met mij? Zou ik kunnen vergeten dat het niet werkelijk gebeurd is? Zou ik waarde kunnen hechten aan dit verhaal wanneer ik niet geloof dat wiens verlossing dan ook er van afhangt?

Elk antwoord is welkom.

1 opmerking:

Qaboos zei

Hehe, ik wist het. Bedankt allemaal.