Luiertas

Ze kan nu ieder moment bevallen - en meestal wanneer ik dat schrijf, is de desbetreffende vrouw dan net bevallen. Bewijs ik haar door dit te schrijven nog een vorm van verlossing ook nog. Aangezien ik toch al bezig ben mijn schuldgevoel en pissigheid van me af te schrijven, kan deze er ook nog wel bij. Dacht ik. Nee, ik heb haar niet zwanger gemaakt. Ik heb met haar hele zwangerschap niets te maken. Zelfs niet eens een bewust meeleven of een felicitatie. Ik was tegen die tijd al te redeloos kwaad.

Eerder heb ik, in gesprek met anderen die haar kennen, eens opgesomd wat me allemaal zo'n verlakkerij toe scheen van haar. Ik zag het beleefde knikken en de belangstellende blikken. De ergernis zelf was leuk om te horen, zo bemerkte ik, maar met begrip en herkenning werd niet gereageerd. Niets verongelijkts aan. Nee, mijn grieven zijn simpelweg van een lullig kaliber. Maar dat heb ik nu eenmaal tegenwoordig. Als ik kwaad raak ben ik dat maanden tot jaren. Het gaat maar niet weg.

Ik ken haar van het forum. Dat forum waar ik hier eerder wel over geschreven heb. Daar liet ze niet echt een duidelijk stempel na. Het was zelfs meer alsof ze niet echt een mening had. Als iemand in het nauw gedreven raakte in een discussie, zei ze er wat van. Maar niemand had de indruk dat er wat van haar te duchten viel. Een hele aardige meid, dat is het. Dat is het nog steeds.

Een groep deelnemers aan dat oude forum (het bestaat inmiddels niet meer) heeft er een traditie van gemaakt om elk jaar een flinke stek te bezetten op de camping naast de baan van de 24 uur van Le Mans. Een deel komt om de race te kijken. Iedereen komt om feest te vieren. Flink drinken, barbecue'en, gestoorde scenes uithalen. Er zijn relaties op stukgelopen. Die van haar niet. Dat komt ten eerste omdat ze een goede man heeft uitgezocht. Ten tweede komt het omdat ze altijd meegaat. Om te lezen. Terwijl de rest zich te buiten gaat, leest ze een boek...en voelt haar vriend zich verplicht naast haar ook een boek te lezen. Door zijn vrienden is weleens tegen haar geroepen dat hij bij haar onder de plak zit. Dat vond ze uiteraard vervelend om te horen. Haar vriend ziet dat niet zo, dus er is gewoonweg geen probleem. Maar als ik in haar schoenen stond zou ik lekker thuis een boek gaan lezen. Of op een mooiere locatie. Als je niet voor de race of het zuipen komt, heb je daar niet veel leuks te zien. Dat boek neem je zelf mee, dat kan dus ook mee naar een andere bestemming. Een deel van de lamdronken gasten neemt het voor haar op en zegt dat ze haar heel gezellig vinden. Ze is ook heel gezellig. Ik vraag me elk jaar af wat ze daar toch doet. Waarom ze daar bij wil zitten. Maar dat ze gezellig is vraag ik me niet af.

We spraken altijd af voor onze eigen traditie: musea bezoeken en ergens theeleuten. Daarna keken we nog wat winkeltjes in die zij leuk vond en de plaatselijke Selexyz. Altijd gezellig. Ook zo'n traditie was dat die afspraken startten met verontschuldigingen van haar. Ze verontschuldigde zich dat ze me nooit in de tussentijd gemaild had (stoorde me niet). Het speet haar dat ze me niet belde (stoorde me niet) of een berichtje achterliet op één van de sites waar we allebei actief waren of zijn (stoorde me niet). Ze zei sorry dat ze niet had gesmst en dat ze niet had gereageerd op een vraag van mij. Ze vond het heel erg vervelend dat ze niks leuks voor me had meegenomen, of iets in die richting. En altijd legde ik haar uit dat ik er geen kwaad in zag. Altijd nam ik haar verontschuldigingen aan, want dat vond ze fijn. En de volgende keer had ze het gedrag dat ze zo ergerlijk vond gewoon weer gepraktiseerd. De spijt was een toneelstukje. Vond ze fijn.

We zouden naar Antwerpen gaan om het Mode Museum te bezoeken (zo lezers, dat is een aanrader!). De dag tevoren bleek dat het Mode Museum zomers dicht is. Het meest vreemde seizoen om dicht te zijn. Ik stelde voor om alsnog naar Antwerpen te gaan (jaja, we belden elkaar eens een keer). Zij stelde voor om naar Utrecht te gaan voor het Geldmuseum. Dat stond ook al op ons lijstje. Nu had mijn echtgenoot voor mijn gemak al een retourtje Antwerpen gekocht. Die dingen zijn een maand geldig, maar met de maandplanningen van de laatste jaren wist ik dat ik daar voorlopig niet kwam. Dus hij heeft met pijn en moeite zijn geld terug weten te pleiten bij de NS. Zij en ik gingen naar Utrecht. Het was hemeltergend saai. Niet het Geldmuseum, maar elk gesprek dat we hadden. Weinig meer gemeen. Ik wilde de discussie wel starten dat Twitter hoger wordt gewaardeerd dan verdiend en dat het (daar is mijn zelfgebrouwen trauma weer) er vaak toe leidt dat je voor je eigen lol daar zit te typen want mensen reageren weinig als je tegen ze praat. Geen respons op mijn stelling. Ik wilde dat nog wat meer aanzetten, maar Twitter, ze zei maar meteen dat het haar allemaal niet zoveel deed. Ze woonde inmiddels in een vinex-achtige wijk en ging om met de buurvrouwen. Praatte over handwerken, huisinrichting en baby's. Daar heb ik dan weer geen kaas van gegeten.
Terug op het station wist ik dat onze museumdagtraditie z'n zachte dood was gestorven. Er was geen kloot meer aan. Er werd op dat moment omgeroepen dat de trein naar haar woonplaats niet reed en dat de reizigers omgeleid gingen worden via Rotterdam. Ik probeerde haar te bellen om af te spreken dat we samen tot Rotterdam reisden. Natuurlijk was mijn beltegoed op (op het gebied van telefoons ben ik uitermate conservatief). Dus ik rende naar haar perron om haar op te zoeken. Nergens te vinden en ik ging naar mijn trein. Thuis las ik op Twitter dat ze haar doodgoeie vriend zover had weten te krijgen dat hij haar met de auto op kwam halen. Nu wil ik schrijven dat er iets in mij knapte, maar dat is te veel drama. Ik dacht eigenlijk alleen maar: "natuurlijk wordt je door hem opgehaald en naar je kinderrijke buurt gebracht." Zoals hij het ook accepteert dat je hem naast jou laat lezen in Le Mans terwijl hij ook uit de band zou kunnen springen. En let wel: ik heb helemaal niets te schaften met dat hele Le Mans-gebeuren.

Ze vroeg me maanden later op haar verjaardag te komen. Ze woont ver van me vandaan, het was 's avonds en ik heb geen rijbewijs. Omstandigheden waar zij weinig aan kan doen, maar wat het me niet makkelijk maakt er een lange gezellige boel van te maken. Daarbij zag ik me zitten tussen de semi-huisvrouwen. Lieve schatten, maar waar zou ik het met ze over moeten hebben? Snob die ik ben. En dus deed ik wat ik altijd doe in die situaties en wat ik af moet leren. Ik zei niets terug. Sowieso had ik niet verwacht op haar verjaardag te zijn uitgenodigd want we hadden altijd beperkt contact, waarvoor ze zich altijd verontschuldigde. Had ze in Rotterdam gewoond, dan was ik gewoon gegaan. Stom van mij.

Ik volg haar niet meer op Twitter, want ze heeft het alleen over haakwerkjes, fosforiserende schoenen en huisinrichting. Op Facebook heb ik haar op 'hide' gezet. Want ze heeft het alleen over haakwerkjes, fosforiserende schoenen, huisinrichting en obligate complimentjes aan mensen terwijl ik weet dat die mensen haar niet zoveel interesseren. Mijn man las op zijn Facebookpagina dat ze zwanger was geraakt. Ik voelde afschuw. Niet eerlijk, want er is niets mis mee. Al weet ik niet of ze een hele ontspannen moeder zal zijn. Ik heb haar niet gefeliciteerd. En nu wil ik een sarcastische opmerking maken over dat ik me daar niet voor heb verontschuldigd. Maar ik schaam me voor dat harteloze gedrag. Natuurlijk is het leuk dat ze een kind krijgt. Ik stuitte een tijd geleden op een tweet van haar dat ze de allermooiste luiertas had gevonden en dit was voor mij weer aanleiding om te voorkomen er ooit nog op te stuiten. De allermooiste luiertas vind ik van een te determineren ondergrens van menselijke leegheid.

Wellicht is ze nu al bevallen. En ik wil haar feliciteren en uitleggen waarom ik haar niet mag en dat dit voor in ieder geval 50% aan mij ligt. Dat ik mijn eigen gedrag heel lomp vind en dat ik daar uren over kan piekeren, wat mijn welverdiende loon is. Maar ik heb waarschijnlijk het lef niet in mijn donder om dat te doen. En hoeveel beter wordt zij van dat verhaal? Ik kan het bij een felicitatie laten, maar dan weet ik niet of ze zich niet zal blijven afvragen wat er allemaal aan vooraf is gegaan. Misschien doet ze dat wel helemaal niet en is er geen enkele noodzaak om te verhelderen. Misschien moet ik helemaal niets zeggen en gaan we allebei gewoon door met leven, want het maakt haar misschien ook niet uit. Haar verontschuldigingen waren ook niet erg oprecht wanneer ze daarna toch weer hetzelfde gedrag aan de dag bleef leggen. Mijn piekeronderwerpen en schuldgevoelens zijn eigenlijk van dezelfde verwende ledigheid gemaakt als haar allermooiste luiertas.

Bloggen

Toen ik met dit weblog startte, stelde ik eerst in dat het niet vindbaar was via google. Ik anonimiseerde alle namen, inclusief de mijne, en ik kondigde nergens aan dat ik ermee gestart was. Deels omdat ik eerst moest zien of ik het vol kon houden en of ik wel een beetje aardig schreef. Deels was het omdat ik eventuele kritiek op mijn blog doodeng vond. Na korte tijd zond ik drie vrienden het adres van mijn weblog en ze gaven me positief commentaar op de posts. Soms zo positief dat ik een eindje zweefde van plezier. Na maanden besloot ik om mijn blog te vermelden op mijn twitter-account en zelfs om nieuwe blogposts te laten tonen in mijn tijdlijn op Twitter. Ook toen weer vond ik het in het begin doodeng. Deze keer leverde het weinig reactie op en dat nam ik aan als boodschap dat ik een ongevaarlijk blogje schreef. Niet slecht en niet goed. Prima. Dus ik stelde de content doorzoekbaar voor Google. Vreemd verdwaalde bezoekers krijg je dan. Mijn vrij tamme tekstje over Michael J Fox blijft onherroepelijk de topper bij het publiek. Omdat op Google lijkt alsof het geen tam stukje is.

Toen ik met dit weblog startte, besloot ik dat de doelgroep van dit weblog uit mij bestond. Alles wat ik interessant vond, plaatste ik hier en alles wat ik kwijt moest, typte ik hier. In de kern is dat nog steeds de doelgroep. Op een gegeven moment heb ik wel pagina's toegevoegd over het daoïsme. Ik bleek daar lezers mee te trekken en ik concludeerde dat er weinig informatie in het Nederlands is over daoïsme zonder dat het vertroebeld wordt met Eckhart Tolle of andere niet relevante moderne verwantschappen.

Sinds ik die informatie op meerdere pagina's heb uitgesplitst (zonder dat het echt afgerond is), trekt het niet zoveel lezers meer. Dat ervaar ik niet als een probleem, want ik heb er zelf nog plezier aan en laat ik nou de primaire doelgroep wezen.

Nooit heeft mijn weblog veel reactie opgeleverd. Dat heeft het voordeel dat ik ook nooit in de verdediging heb hoeven schieten. Ik wek geen reuring en dus ook geen conflicten. Groot was mijn verbazing dan ook toen ik van een anonieme lezer reactie kreeg. En niet één keer, maar bijna altijd. Natuurlijk gaf ik netjes antwoord, maar het betrof hier geen eenvoudige beleefdheidsuitwisseling. De anonieme lezer biedt waardevolle toevoegingen en met hem reageerde een twitter-verwant ook op blogposts en de discussie die zich daar ontspon. Ik ben ermee in mijn nopjes, maar ik weet ook nog niet precies wat ik ermee aan moet, merk ik. Ik hoop erop dat ik geen reuring ga veroorzaken en overspoelt wordt met hele slimme, maar opeens ook hele domme reacties. En afgelopen november bedacht ik me angstig: alles wat ik schrijf gaat een helder antwoord krijgen van de anonieme. Ik begon een plicht te voelen niets kortzichtigs meer neer te zetten. En daar is mijn primaire doelgroep niet zo bij gediend. Ik moet mijn kortzichtigheden veel van mij afschrijven.

Afgelopen november ben ik enkel nog in mijn schriften gaan schrijven. Voordelig, want die heb ik altijd bij me, maar nadelig omdat ik er schrijfkramp van krijg en omdat ik dan niet de dwang voel om sterke teksten in elkaar te zetten (of ik daar hier wel in slaag is een tweede, maar de dwang voel ik hier wel). Hier voel ik dat ik een kleine prestatie neerzet. In mijn schriften voel ik dat ik iets kwijt heb geschreven. Dit is mijn hobby. Waar een ander scheepsmodellen bouwt en daarvoor eerst wat studies bouwt en voor een jury een echt hele mooie, daar schrijf ik in mijn schrift en daarna het mooiste wat ik kan voor de lezers hier.

Dat ik heel december niet heb geschreven, is met ontwenningsverschijnselen en angstigheid gepaard gegaan en het is niet gepaard gegaan met een gebrek aan onderwerpen. Ik bulk ervan. Met deze post wil ik er voor uitkomen dat het me intimideert en tegelijkertijd pleziert dat ik reagerende lezers heb en zelfs een lezer die me altijd ziet staan. Altijd. Dat is een godsgeschenk voor iemand die bang is anderen volkomen onverschillig te laten. Ik geloof oprecht dat dit me geschonken is. Maar het intimideert wel. En daarom ben ik een tijdje zo schijterig geweest.

Inzicht

Doorbraak is een onterecht woord bij dat getob van mij. Laat ik het anders zeggen: ik heb een inzicht gehad. Zoals ruimschoots bekend kan ik er niet tegen dat mensen me links laten liggen en vooral niet wanneer ik net in één of andere situatie een offer heb gebracht. De enige troost die ik me kan bedenken, is dat mijn heldengedrag wel wordt gadegeslagen door een derde, die mij erom waardeert.
Oh, die Derde kan zo fictief zijn als de neten, maar ik heb die persoon nodig. De passiviteit van wu wei maakt me agressief. De gelatenheid maakt me een masochist. Ik kan niet geheel passief het leven laten passeren. Ik ben steeds zo kwaad. Steeds zo kwaad door geconstateerde benadeling. En ik teer zo belachelijk lang op woede.
Ik verloor het geloof in de enige persoon die mijn ontzag verdiende en me niet in de steek liet. Ik heb die onvoorwaardelijke vertrouwensfiguur nodig.

Voortdurende verbijstering

"I don't know about you, but I practice a disorganized religion. I belong to an unholy disorder, we call ourselves "Our Lady of Perpetual Astonishment".
- Kurt Vonnegut opnieuw

Meestal trek ik zijn verhalen niet, maar zijn kwinkslagen an sich zijn leuk.

Rondklooien

"We are here on earth to fart around. Don't let anybody tell you any different."
- Kurt Vonnegut