Het Forum

Voor de violisten vroeg ik me in eerste instantie af of het niet handig zou zijn als ik bij allemaal naar een voorbeeld op youtube zou linken. Ik heb dat uiteindelijk alleen bij Donnell Leahy gedaan omdat bij zijn video's geregeld lyrische reacties staan over zijn techniek en omdat hij zo relatief onbekend is.

Meestal als ik op youtube naar viool luister, klik ik ondertussen andere pagina's aan om wat te lezen. Het zal een rusteloosheid zijn of iets. Zware teksten lees ik dan niet, dus ik struin in eerste instantie de fora af waar ik vroeger geregeld kwam. Geen van die fora is nog erg levendig en dat blijft ontzettend jammer. Ongeveer noodgedwongen lees ik dan wat ik al eens eerder heb gezien.

Op het forum waar ik het langst actief was (2002-2007. in gesprekken wordt het nog steeds aangeduid als Het Forum) en waar ik zo'n beetje ben opgegroeid, staat inmiddels het bericht dat een oude bekende gaat trouwen. Zodoende schreef ik daar voor het eerst sinds meer dan een jaar weer iets neer. Ik ben namelijk na die felicitatie nagegaan welke posts ik daar gedaan heb en in de lijst van topics waar ik ooit in heb gereageerd kwam ik heel veel tegen dat ik niet meer precies wist te reproduceren. Terwijl Leahy speelde, las ik de gesprekken van mensen die ik inmiddels lang ken, die ik me opeens weer herinnerde zoals ze toen waren en die, net als iedereen, anders in het leven zijn gaan staan dan toen. Het is een verrassing zo'n vanzelfsprekendheid opeens als lijn te zien omdat je in het recente verleden kunt kijken.

Mijn eigen schrijven op dat forum gaf ook een ander persoon weer dan diegene die ik de afgelopen twee jaar ben geweest. Of beter gezegd: waar ik naartoe gegroeid ben.
Toen het uiteindelijk erg laat in de nacht was en ik naar mijn bed toe liep, bedacht ik me dat die persoon van toen leuker, relaxter en gelukkiger was dan die persoon van de afgelopen twee jaren en ik vroeg me af wat de oorzaak toch is geweest dat ik een ander perspectief had gekregen. Ik ben daar nog steeds niet achter.

Nieuwsgierig gebleven heb ik de hele riedel van discussies van toen nog een avond doorgelezen en me opnieuw afgevraagd waardoor ik afgedwaald ben geraakt. Cynisch geworden, belangrijke achtergrond vergeten, me druk ben gaan maken om futiliteiten.

Ik denk nu dat ik die blik in het verleden op het moment nodig heb gehad. En wat een geluk dat het nog kon. Dat de informatie er nog stond. Archief waar iemand iets aan heeft. Het perspectief wijzigt weer. Ik kan me niet meer om dezelfde zaken druk maken als een maand geleden. Al kan ik ook niet meer met diezelfde andere zaken bezig zijn als twee of drie jaar geleden. Maar de richting die zich nu voor mijn voeten openbaart wekt grote nieuwsgierigheid, verwachtingen en plezier. Wat een mazzel dat terugkijken mogelijk is en wat een leuke tijd was dat toch.

Het kan nooit meer terugkomen en het wekt weemoed, maar gelukkig valt dat lege gevoel te bestrijden omdat het forum vooralsnog te lezen is.