Syyllinen Syli

Dit lied is zo heerlijk om te zingen. Tijdens de afwas, is mijn ervaring, maar dit zal ongetwijfeld overal heerlijk te zingen zijn.

Värttinä met Syyllinen Syli (Fins voor 'Ontrouwe Armen')


De beelden slaan helaas als een tang op een varken en het lied wordt afgekapt, maar het is het enige dat ik online vond. Wie belangstelling heeft voor het totaal zing ik het anders nog weleens in zijn/haar oor...

Die is raak

Henk Hak, van het groenteimperium Hak, vertelt in een interview dat hij van lezen houdt:

"Ik lees graag. Strips, zoals Suske en Wiske, maar ook informatieve boeken en zelfs flodderromannetjes, zoals die van Connie Palmen."

Teehee, thanks. Die lees ik ook met plezier en beschouwde ik als stevige literatuur. Ik ben op mijn plaats gezet. Wel grappig.

Heel erg

In datzelfde interview: "Je kunt je heel erg vasthouden aan de kade of het helemaal loslaten"

En eens op televisie gehoord: "Ik ben heel erg van de inrichting."

Of: "Ik zet mij heel erg in voor..."

Zonder dat ik Paulien Cornelisse wil uithangen: de toevoeging 'heel erg' is in deze zinnen onnodig. Je kunt in de eerste zin nog het werkwoord vastklampen gebruiken in plaats van vasthouden, om die nadruk toe te voegen, maar 'heel erg' is zulke verbale armoede.

Ik vraag me bij dat soort superlatieven altijd af wat men dan genoodzaakt is te zeggen wanneer er echt een overtreffende trap gebruikt moet worden. Ik heb zo'n collega gehad die alledaagse zaken 'een ramp' noemde. Uiteindelijk heb ik hem gevraagd wat hij dan zegt als er werkelijk een ramp plaatsvindt. Welk woord er dan pas wat hem betreft van toepassing is. Hij vond het begrijpelijkerwijs geen interessante vraag.

Net zo goed verbaast het me bij Amerikaanse televisieprogramma's hoe veel er omhelsd wordt. Vooral make overs zijn goed voor een omhelzing van presentator, stylist, visagist, kapper, tandenbleker en weet ik al niet wat. Wat gaan die dames en heren dan doen als ze echt om iemand geven? En wat zien we over tien jaar op televisie bij dat soort programma's bij pure blijdschap, zodra de omhelzing gemeengoed is geworden? Een zoen op de mond? Kneepjes in de wangen? Het aanbod van een niertransplantatie? Ik ben heel erg benieuwd en kan heel erg bijna niet wachten.

In het gezicht slaande lelijkheid

"Neem die Selexyz-winkels. Met die nieuwe naam, nu weer afgeschaft, ging het al fout. Bovendien hadden die winkels juist helemaal geen selectie, ze verkochten alles. De boekhandel op de hoek, die heeft een selectie. En die plastic tasjes waren zo lelijk, de verkopers gaven je die zuchtend aan en jij nam ze zuchtend in ontvangst. Dat was ooit smaakvol en toen is er een marketeer bijgehaald.

Een lelijke zin, een lelijk tasje: het is een klap in het gezicht van mensen met gevoel."

- Harry Starren (nee, ik ken hem ook niet, maar wat hij zegt is wel waar)

Kiezen tussen twee

Een onmogelijke liefde dooft nooit.

L'Arpeggiata

De film - Tous Les Soleils - was niet zoveel bijzonders, maar de twee onderstaande liederen vond ik heel aanstekelijk.

Chinezen dineren

"Chinezen dineren ongezellig", zei de reisgids eufemistisch. In schreeuwerige, hel verlichte zalen, waar luidruchtigheid aan het diner bijdraagt. Ik zag de Chinezen ongezellig dineren. Kijkend op hun mobiel, aandacht hebbend voor hun grootvader wanneer hij hen aantikte en even het geduld had te wachten tot zij veilig van hun scherm op konden kijken. 's Lands wijs, 's lands eer. Toch waardeerde ik dat het me anders geleerd is. Wie geniet van zijn eten en zijn omgeving als er een smartphone zijn gezicht een blauwe schemering geeft? Wat mis je dan wel niet?

Het moment vroeg erom de verschillen tegen elkaar af te wegen. Dus ik bedacht me wat ik positief zou kunnen vinden aan de scene. Het is mooi dat ieder bij zo'n etentje kan doen waar op dat moment behoefte aan is, zonder opgelegde, ongemeende maniertjes. Zo. Ook de positieve component wist ik me te bedenken. Maar toch. Opgelegde, ongemeende maniertjes leiden er vaker toe dat je een verrassend contact van verwantschap hebt met je medemens. Dat je iets meemaakt wat je niet verwachtte. Ik vermoed dat een smartphone je die ervaring niet geeft. Daar heb ik in ieder geval nog niet van gehoord.

Gedachten over de persoonlijke God

Als God ontevreden zou zijn over ons gedrag zijn er drie opties:
1. Hij programmeert ons in de loop der jaren beter. Versie 2.0
2. Hij vindt het eigenlijk wel prima
3. Hij blijft versie 1.0 trainen - en zou de getrainden maar beter onsterfelijk maken, zodat we het eindelijk geleerd hebben.

Voor 1 en 3 lijkt Hij niet te kiezen...

En:

Miljoenen jaren engelengeduld uit naam van de liefde en ten koste van miljarden levens. Hoe is dat ware liefde?

Samenkomst

Eén stelling staat in ieder geval voor mij buiten discussie: je kunt geen geloof aannemen dat je wezensvreemd is. Geen geloof met een ander taal of met geen enkele vorm van samenkomst. Want dat is toch echt de kern van religie: samenkomst.

Vooruitgang bestaat niet

Vooruitgang bestaat niet. Elke evolutie is afhankelijk van onbeïnvloedbare factoren. Elke ontwikkeling is grotendeels toeval. Vooruitgang is een mythe. We hebben onszelf niet echt verder geholpen en evenmin heeft een hogere macht dat. We ploeteren met redelijke tevredenheid door de chaos en mogen ons ervan bewust zijn dat we geen invloed hebben op ons levensmoment. We zitten, staan en liggen.


- naar aanleiding van het lezen van het boek Identiteit van Paul Verhaeghe

Ethiek is niet rationeel

"Een uitsluitend op de rede gebaseerde ethiek, die voorbijgaat aan het 'buikgevoel', werkt alleen op papier."

- Paul Verhaeghe in zijn boek Identiteit

Initiatierite

Jongeren gillen en schreeuwen graag. Luidruchtigheid hoort bij een hanggroep zoals een klepel bij een klok. Ik hoopte altijd de luidruchtigheid in te dammen door verstoord te kijken naar de groep. Groepsdruk hoort net zo zeer bij de hanggroep als de klepel bij de klok. Ik nam aan dat afkeuring hen voorzichtig zou maken. Maar nu las ik in Dick Schwaab's Wij zijn ons Brein dat ik daarmee de jongere juist geef waarom hij -letterlijk - schreeuwt. De jongere wil gezien worden. Erkend. Het is de reden waarom jongeren over de schreef gaan, zich te buiten gaan, zich willen bewijzen. Ze zoeken een initiatierite. Ze willen ingewijd worden tot de groep van volwassenen.

We hebben in dit deel van de wereld in deze tijd geen echt inwijdingsritueel meer voor de volwassenheid. Je kunt je laten ontgroenen bij een studentenvereniging. Een diplomauitreiking voor een opleiding is een initiatie en sommige sportverenigingen of jeugdclubs gaan survivalen met de jongeren om hen zo voor een uitdaging te stellen waarmee ze zichzelf moeten bewijzen als volwassene, maar een echte inwijding, zo één met een geheim, raadselachtig ritueel waarvan  je de kern pas leert kennen zodra je eraan deel moet nemen, die kennen we alleen nog in films en daar hunkeren de jongeren naar. Nu moeten ze het doen met een hangplek, een zuipkeet of een sociëteit. Maar de enige belangstellenden zijn hun net zo groene leeftijdgenoten en achteraf zijn ze nog evenmin opgenomen in de groep van volwassenen.

Daar zouden we niet iets collectiefs voor kunnen organiseren zonder voor gek versleten en genegeerd te worden, maar eigenlijk is het hard nodig.

Bewezen door de fysica

We vergelijken graag onze religies met en verantwoorden hen graag door de huidige stand van de wetenschap (kwantummechanica, stringtheorie), maar die wetenschap kan altijd nog alle kanten uit. Niets is zeker en zo funderen we ons persistente gelijk op een momentopname van de wetenschap. We bouwen onze wankele huizen op moerasgrond.
Het is juist helemaal geen argumentatief bewijs voor de juistheid van onze theologieën.