Jongeren gillen en schreeuwen graag. Luidruchtigheid hoort bij een hanggroep zoals een klepel bij een klok. Ik hoopte altijd de luidruchtigheid in te dammen door verstoord te kijken naar de groep. Groepsdruk hoort net zo zeer bij de hanggroep als de klepel bij de klok. Ik nam aan dat afkeuring hen voorzichtig zou maken. Maar nu las ik in Dick Schwaab's Wij zijn ons Brein dat ik daarmee de jongere juist geef waarom hij -letterlijk - schreeuwt. De jongere wil gezien worden. Erkend. Het is de reden waarom jongeren over de schreef gaan, zich te buiten gaan, zich willen bewijzen. Ze zoeken een initiatierite. Ze willen ingewijd worden tot de groep van volwassenen.
We hebben in dit deel van de wereld in deze tijd geen echt inwijdingsritueel meer voor de volwassenheid. Je kunt je laten ontgroenen bij een studentenvereniging. Een diplomauitreiking voor een opleiding is een initiatie en sommige sportverenigingen of jeugdclubs gaan survivalen met de jongeren om hen zo voor een uitdaging te stellen waarmee ze zichzelf moeten bewijzen als volwassene, maar een echte inwijding, zo één met een geheim, raadselachtig ritueel waarvan je de kern pas leert kennen zodra je eraan deel moet nemen, die kennen we alleen nog in films en daar hunkeren de jongeren naar. Nu moeten ze het doen met een hangplek, een zuipkeet of een sociëteit. Maar de enige belangstellenden zijn hun net zo groene leeftijdgenoten en achteraf zijn ze nog evenmin opgenomen in de groep van volwassenen.
Daar zouden we niet iets collectiefs voor kunnen organiseren zonder voor gek versleten en genegeerd te worden, maar eigenlijk is het hard nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten