"Chinezen dineren ongezellig", zei de reisgids eufemistisch. In schreeuwerige, hel verlichte zalen, waar luidruchtigheid aan het diner bijdraagt. Ik zag de Chinezen ongezellig dineren. Kijkend op hun mobiel, aandacht hebbend voor hun grootvader wanneer hij hen aantikte en even het geduld had te wachten tot zij veilig van hun scherm op konden kijken. 's Lands wijs, 's lands eer. Toch waardeerde ik dat het me anders geleerd is. Wie geniet van zijn eten en zijn omgeving als er een smartphone zijn gezicht een blauwe schemering geeft? Wat mis je dan wel niet?
Het moment vroeg erom de verschillen tegen elkaar af te wegen. Dus ik bedacht me wat ik positief zou kunnen vinden aan de scene. Het is mooi dat ieder bij zo'n etentje kan doen waar op dat moment behoefte aan is, zonder opgelegde, ongemeende maniertjes. Zo. Ook de positieve component wist ik me te bedenken. Maar toch. Opgelegde, ongemeende maniertjes leiden er vaker toe dat je een verrassend contact van verwantschap hebt met je medemens. Dat je iets meemaakt wat je niet verwachtte. Ik vermoed dat een smartphone je die ervaring niet geeft. Daar heb ik in ieder geval nog niet van gehoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten