Het zijn altijd de mensen die geen spoor van zich achterlaten die ik het meest bewonder. Zowel het daoïsme als het christendom raden af om te schitteren en te stralen. Het is het enige juiste, het enige goede om steeds minder aandacht te genereren. Weliswaar in het begin niet leuk om te constateren dat je niet meetelt, maar de realisatie in tweede instantie dat je niet mee hoeft te doen, dat je niet hoeft te conformeren, dat je - wat je ook maar probeert - nooit mee zult tellen, is een geruststelling en een geluk.
Ik wou dat iemand me op jonge leeftijd al had verteld dat ik me de moeite kon besparen om mee te doen met de massa. Vaak slaag ik niet, maar wanneer ik na hard werken slaag blijkt altijd weer dat de massa het helemaal niet leuk heeft. Dat wat hen gelukkig maakt mij juist niet gelukkig maakt. Het is vervelend om raar gevonden te worden en niet te kunnen uitleggen waarom jij niet geïnteresseerd bent in wat anderen zo boeiend vinden, maar een andere keuze is er niet. Toneelspelen dat je precies overeenkomt met de groep leidt helemaal nergens toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten