Rik Torfs stelde dat een oordeel over een ander jouzelf kluistert, maar dat is zowel bij een negatief als een positief oordeel. Besluiten dat je iemand mag, sluit je op in een patroon van positief willen blijven over die persoon - tot de beker zo ver te water gaat dat...
Wij kluisteren voortdurend onszelf omdat we moeten oordelen uit risicominimalisatie. We zijn gedwongen te kluisteren. Ja, je schijnt meestal verrast te kunnen worden als je niet op je eerste indruk afgaat, maar pas door schade en schande wordt men wijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten