Simonis en Van Luyn

In zijn tijd als aartsbisschop spuide Simonis geregeld onomwonden zijn mening en kwam het dus even geregeld voor dat hij zich nader moest verklaren. Simonis is geen goed of gemakkelijk spreker. Hij gaf even onomwonden toe dat hij zijn functie als aartsbisschop niet leuk vond, maar dat hij nu eenmaal tot die functie geroepen was en het beschouwde als Gods wil. Hij ging dan ook met een zucht van verlichting met pensioen.

Het verbaasde me dan ook dat hij de uitnodiging van Pauw en Witteman had aangenomen om over het pedofilieschandaal te praten. Misschien zag Simonis dit ook als Gods wil. Wat me dan weer niet verbaasde is dat hij ook nu weer onbeholpen uit de hoek komt. Zijn uitspraak "Wir haben es nicht gewusst. Een heel gevaarlijke uitspraak, zeer beladen maar wel waar." is olie op het vuur.

Ik denk oprecht niet dat Simonis wist wat die uitspraak al meer dan 50 jaar voor betekenis heeft, namelijk: 'we weten het stiekem wel, maar we wíllen het niet weten'. Zie hier een uitstekende blogpost van Observatrix over deze uitspraak. Ik denk niet dat Simonis dat wist want Simonis is werkelijk geen slimme man. Hij dacht dat de uitspraak letterlijk betekent wat hij vertaald betekent. De beladenheid zag hij alleen maar omdat het een uitspraak is in verband met de holocaust. Hij had werkelijk niet door dat de uitspraak eigenlijk betekent dat je het heel goed wist, maar niet wilt weten. Inmiddels heeft Simonis berouw getoond over zijn uitspraak. Waarschijnlijk omdat iemand hem na de uitzending heeft uitgelegd wat de uitdrukking nu echt betekent.

Dan heb je nog Bisschop van Luyn van Rotterdam. Ik heb hem zelf twee keer gesproken en het viel me beide keren op dat Van Luyn wel praat maar niets zegt. Als je hem vraagt naar de katholieke leer of zijn eigen mening dan geeft hij in beide gevallen geen direct antwoord. Hij weet dat de katholieke leer niet leuk over kan komen en hij weet dat hij aangevallen zou kunnen worden als hij ooit een mening zou formuleren. Daarom zegt hij nooit wat hij werkelijk denkt of weet. Hij wil de luisteraar niet voor het hoofd stoten, maar vooral ook zijn eigen positie niet in gevaar brengen. Van Luyn heeft de diplomatie in zoverre geperfectioneerd dat het geen communicatie meer is.

Van Luyn is een Salesiaan. Dat is een orde die door Don Bosco, een Italiaanse priester die allang dood en heilig verklaard is, is opgericht. Don Bosco zag als jonge priester veel straatjongens en besloot ze op te vangen en op te voeden. Over Don Bosco is geen vuiligheid bekend, dus ik houd me ook verre van insinuaties. In principe is het opvangen en verzorgen van straatkinderen een goede daad. De Salesianen in Nederland voerden dezelfde taak uit. Inmiddels niet meer. Jeugdzorg is een verantwoordelijkheid van de overheid geworden. Een Salesiaan stond dus uit hoofde van de taak van de orde veel in contact met jongens. In de jaren 1960 was Van Luyn overste van de Nederlandse tak van de Salesianen. Toen het huidige schandaal begin dit jaar de kop opstak werd al vroeg duidelijk dat een aanzienlijk deel van de aanklachten betrekking hadden op opvanghuizen van de Salesianen. Van Luyn, om een reactie gevraagd, antwoordde dat hij als overste in die jaren niet heeft geweten van het misbruik. Recent heeft Van Luyn toegegeven dat hij er wel van wist. Dat heeft hij moeten doen omdat er bewijs is dat hij gehandeld heeft toendertijd nadat er geklaagd is. Eigenlijk heeft Van Luyn, met zijn geheel eigen flair, toegegeven gelogen te hebben. Daar is verder geen schande van gesproken. Zo goed is Van Luyn in praten maar niets zeggen. Je pikt het gewoon.

Maar als je me een week of twee geleden had gevraagd of Van Luyn er nu wel of niet vanaf heeft geweten, dan had ik je toen al verteld dat hij er natuurlijk vanaf heeft geweten. Niet omdat ik een zesde zintuig heb. Nee, iedereen die bij de katholieke kerk betrokken is had het je gezegd. We wisten het namelijk allemaal. Zoals ik in een eerdere post al schreef: dat een aandeel geestelijken zich vergreep aan kinderen was een dermate hardnekkig en terugkerend gerucht dat het een fact of life was. Wie zijn kinderen beschermde, hield de geestelijke bij zijn kinderen weg. Wie zijn kinderen niet kon beschermen of het misbruik bagatelliseerde of wie teveel respect had voor het kerkelijk instituut die liet pedofiele geestelijken hun gang gaan. Daarmee beschuldig ik de ouders van misbruikte kinderen niet! Ik beschuldig eigenlijk ons allemaal. We wisten het. We vonden het normaal.

Simonis gaf bij Pauw en Witteman ook aan dat men in de jaren 1960-1970 niet naar de politie stapte. Dat deed men nooit. En daar heeft hij gelijk in. Kindermisbruik werd toen niet zo bestreden als het in de decennia erna werd bestreden. In de kranten van de jaren 1960-1970 kwamen berichten over kindermisbruik al niet voor. En dat echt niet omdat het niet zo veel gebeurde als nu. Men vond het een schemergebied van schaamte, gedoging en seksuele educatie. Niet alleen misbruik binnen de kerk werd nauwelijks bestreden, ook misbruik bij de scouting, de voetbal, de vakantiekampen, de scholen of de jeugdopvang werd niet aan de kaak gesteld. Ik verwijs jullie met nadruk naar deze blogpost met onthutsende informatie.

En als je een rasgedoger zou willen aanwijzen dan is dat de R-K. kerk. Mooiste voorbeeld vind ik de heiligenfeesten met processies. Een kitscherig beeld wordt door de straten gedragen, bacchanalen worden aangericht, veel elementen van de heiligenfeesten komen regelrecht uit de Romeinse of Germaanse godenverering. De Hebreeuwse traditie verafschuwt überhaupt beeldenverering. Katholicisme is eerder Europees dan Hebreeuws van oorsprong. Heiligenfeesten zijn afgoderij. Het Vaticaan heeft het officiële standpunt dat verering van de plaatstelijke heilige met een heiligenfeest ongewenst is, maar gevierd wordt het met elke kerkelijke ondersteuning. Het Vaticaan weet heel goed dat het niet des bijbels is, maar het is wel brood en spelen voor het volk. Dat telt zwaarder. Zoals ik eerder schreef: er is de officiële leer en er is het kerkelijk leven. Niets is daadwerkelijk heilig in de katholieke kerk. Dat is het gevolg van elk menselijk instituut, maar de katholieke kerk heeft een veel sterkere laat-maar-waaien attitude dan bijvoorbeeld zo'n ander menselijk instituut als de Gereformeerde Bond. Buiten de pot piesen is een katholieke grondhouding.