Irene Moors is nooit een favoriet van me geweest. Dat zal haar ook niks kunnen schelen, want ze kent me niet, maar ik wil -zoals altijd- ergens heen met deze startzin. Het kan ermee te maken hebben dat ik Telekids niet heb gezien. Ik heb wel eens afgesproken met een schoolvriendje dat ik bij hem thuis Pittige Tijden zou komen kijken en daarna moest ik toch constateren dat Carlo Boszhard de talentvolle van de twee is.
Nu vind ik de liedjes en de sketches niet de irritatiefactor bij Irene Moors. Nee, het kruipt bij mij onder mijn nagelriemen als ze geen script heeft waar ze zich aan moet houden. Ook haar talkshowachtige dingen heb ik nooit gezien, maar als ik op een promo ervan stuitte, met dat geteemde 'enig, enig' van Moors, had ik al genoeg van haar gezien. Ik begrijp niet wat kijkers nou aantrekt in haar.
Kwam ze afgelopen week bij RTL Boulevard met een WK-lied waar de treurigheid van af sloeg, maar ik heb dus ongeveer vijf minuten naar die vrouw gekeken en iets ontdekt wat me aanstond. Ze geneert zich zelf ook de tandjes dat ze op tv komt.
Op een gegeven moment zei de presentator van dat moment (en ik herinner me bij God niet meer wie het ook alweer was) dat hij er naar uitkeek om haar later die avond weer terug te zien in de Tv-kantine. Dat is alleen niet live en het leek op het puntje van Moors' tong te liggen om hem dat te zeggen. Het wekte wat verwarring bij haar. Nog één laatste, ongemeend complimentje kwam er uit de presentator en Moors antwoordde op de geteemde wijze die haar handelsmerk is, met een sarcastisch dank je wel. Ze draaide haar gezicht naar de camera. D'r onderlip zakte als uiting van gêne naar haar kin toe. Je zag aan haar hoofd dat ze wilde zeggen: "Ik snap ook niet wat ik hier doe en waarom hij zo tegen me doet. Sorry, mensen".
Irene Moors heeft sarcasme. Ik ben fan. Er zouden veel meer sarcastische vrouwen op tv moeten komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten