Wie geen fan is van Tarantino kan zich de moeite besparen Inglorious Basterds te gaan kijken. Ik ben geen fan van Tarantino. Dat kan ik verantwoorden met Pulp Fiction, de beide Kill Bills en nu dus Inglorious Basterds op mijn conto. En deze film is een eeneiig zusje van de voorgaande.
Het is niet het overvloedige bloed dat er vloeit. Wie regelmatig de EO kijkt, ziet voldoende ziekenhuisbeelden om daar resistent tegen te zijn. Tarantino heeft de verwondingen heel realistisch in beeld gebracht. Bijna mooi. Een enkele keer zijn de zo van hem geroemde dialogen zelfs op een peil dat ik het volgen wilde. En als je deze dialogen roemt, moet je eens een echte film gaan kijken.
Er is één scene in de film die ik zelfs sterk vind. Tarantino is goed in zijn montage en ik ben het met zijn fans eens dat hij mooi verschillende, vaak archaïsche filmstijlen goed weet te integreren in zijn films. Ikzelf was daarnaast het meest gelukkig met de casting. Diane Kruger, Gedeon Burkhard, Omar Doom en specifiek Denis Menochet zijn om verschillende redenen heel prettig om naar te kijken.
Maar buiten dat om is het voorspelbaar, slecht geschreven, uitermate langdradig en aan alle kanten over the top. Het enige verfrissende aan de over the top-stijl van Tarantino is dat onmogelijk nog een van de personages uiteindelijk brandschoon het einde van de film bereikt. De ontknoping is dan ook niet geheel voorspelbaar.
Nee, dit was definitief mijn laatste Tarantino.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten