Laatbloeier

Die vriend van mij, die gitaarliefhebber, is een groot fan van Bob Dylan. Die Dylan stond bij mij in het rijtje samen met The Beatles en The Rolling Stones. Het rijtje van gepasseerd, geadoreerd door oude mensen die doorsnee muziek als fenomenale muziek zien omdat mensen van hun leeftijd die muziek gemaakt hebben.
Ik kreeg cd's te leen van Bob Dylan en ik vond die muziek mooi, maar wel jammer dat die man er doorheen praatte. Er werd zelfs fiddle gespeeld, dus dan doe je het niet geheel verkeerd als band. Die band bleek The Band en die naam kregen ze omdat ze de band van Bob Dylan waren. Ik kreeg de autobiografie van Dylan te leen (moet ik nog wel even in beginnen), cd's van The Band en films van Scorsese over Dylan en over The Band. En Dylan bleek Woody Guthrie-fan. Ja, begrijpelijk en dan doet zo'n Dylan het toch niet verkeerd. En Dylan bleek verbaasd dat mensen zoveel aan hem toeschreven wat hij zelf nooit over zichzelf zou denken. Mensen dichtten zijn teksten diepere lagen toe die zijn teksten niet hebben. En hij waarschuwde ze dat zijn teksten niets meer waren dan wat er nu eenmaal stond en niemand wilde de schrijver zelf geloven. Vandaag vond ik op internet hoe ontzettend veel Dylan heeft geschreven en dat het mooi is. Waarschijnlijk scheelt het als hij die teksten niet zingt, maar je ze gewoon ziet staan. Waar haalde hij die teksten vandaan?
Scorsese maakte de film over het afscheidsconcert van The Band en het was gewoon folk. Waar al die ouwe knarren zo lyrisch over praten is gewoon net naast de pot piesende folk.

Omdat ik wilde weten of dat langlopende huwelijk tussen Kyra Sedgwick en Kevin Bacon nog steeds loopt, keek ik op imdb. En daar zag ik bij de lijst nutteloze feitjes waar ik zo van houd, staan dat Kyra familie is van Edie Sedgwick. Die naam heb ik eerder gehoord, dus googlede ik op Edie en vond ik sites over Factory Girl. Die film heb ik op dit moment op On Demand en toeval bestaat niet. Tot op heden weigerde ik te kijken naar noodlottige films. Over van die mensen die zich te gronde richten. Maar toeval bestaat niet en ik moest kijken. Nu ben ik fan van Edie. Niet dat ze echt iets gepresteerd heeft binnen mijn arrogante kader. Niet dat ze iets uitzonderlijks was en zeker niet omdat ze precies datgene deed waarvan ik geleerd heb dat je nooit moet doen: jezelf naar de klote helpen. Ik ben fan van Edie om geen enkele duidelijke reden en vermoedelijk omdat het Edie is. Ik heb voor het eerst in mijn leven een film gekeken over drugs, mismoedigheid, langzame zelfmoord en ranzige seks. En ik werd fan van de personages.

Er bestaan veel van die kinderen uit gegoede huize, die al op jonge leeftijd weten hoe de wereld in elkaar steekt en hoe mensen zich moeten gedragen. Kinderen die overspel niet begrijpen 'omdat je dat gewoon niet doet' en die junks hooguit 'zielig' vinden, maar minstens 'vies en mislukt'. In ieder geval zien zij ze nooit echt als 'mensen zoals zijzelf'. Mensen die experimenteren met de opties die de rafelige randen van het leven bieden, denken wat hen betreft gewoon niet logisch na. Waarom proberen wat anderen al naar de klote heeft geholpen? Waarom zelf in contact treden met mensen die zichzelf naar de klote hebben geholpen, anders dan om ze paternalistisch weer aan de andere kant van de grens te krijgen? Door hen naar je te laten luisteren. En eigenlijk zouden die mensen die zonodig alternatief moeten doen, die Woodstock geweldig vinden terwijl ze er nooit geweest zijn en die obscure bandjes luisteren omdat die obscuur zijn, die mensen zouden eigenlijk ook gewoon moeten luisteren. Die worden namelijk steeds zo laat burgerlijk, maar burgerlijk worden die lui toch echt ook.

Waar wil ik heen? Ik herken mij niet meer. Ik vond het onzin te denken dat ik een betweter was. Ik had gewoon de goot niet nodig om de goot te herkennen. Maar de goot, of laat ik eerlijker zijn, de rafels en dat alternatieve, dat is zo compleet fout of onbegrijpelijk niet. Daar zit Edie en Edie is een schat omdat ze Edie is en daar heb je al die gasten die Bob Dylan zo uitzonderlijk vinden, niet omdat hij echt uitzonderlijk is - dat zal hijzelf als eerste ontkennen - maar omdat Dylan eerst het hart van de muziek , de folk, heeft gehoord en daarna zijn eigen hart heeft laten spreken en daar kan hij geen ongelijk in hebben.

Denkend dat ik die levensfase met een gerust hart had overgeslagen, kom ik 'm nu tegen. Iets aan de zijlijn, maar hij maakt me volwassener dan ik was. Ik was nog een kind en ik ben nu iets ouder.