Eerder schreef ik over het orthodox christelijk echtpaar dat ik gesproken heb over geloof. De vrouw van het echtpaar, laat ik haar voor het gemak Suus noemen, komt uit een gezin onder het juk van een tirannieke vader. Zo verklaart haar echtgenoot. Want Suus zelf heeft me over de situatie niet gesproken. Ze komt op het eerste gezicht over als een gedwee kindvrouwtje. Ik complimenteerde haar met haar bruidsjurk en ze wuifde de aandacht weg met de orthodoxe stelregel dat ze bescheiden en op de achtergrond moest blijven. Ook in het latere gesprek over het geloof kwamen er conventionele standpunten uit haar mond, die voor mij niet zichtbaar waren als eigen doordachte standpunten van Suus.
Suus is voor haar huwelijk een tijd opgenomen geweest om te herstellen van aanvallen die haar vader op haar geestelijke en lichamelijke gezondheid schijnt te hebben gepleegd. Het fijne weet ik er niet van. Niet dat de echtgenoot van Suus het me niet heeft verteld. Hij kent het onderscheid tussen privé en openbaar helaas helemaal niet. Ik heb alleen niet naar hem geluisterd. Wel heb ik verstaan dat Suus na de inrichting nog niet in goede doen was. Ze sliep slecht, had fysieke gebreken waar ik de details van ken, maar die je niet aan het publiek zou toevertrouwen als je respect had voor je vrouw en was zeer angstig. Ik gebruik de verleden tijd want het afgelopen weekend is er een doorbraak geweest. Zo vertelde, uiteraard, de echtgenoot.
Nadat de ouders -herstel: de vader. De moeder hobbelde er achteraan- tijdens het huwelijk liet(en) merken geen contact meer met het bruidspaar te willen, vroegen de ouders vorig weekend plotseling of ze langs mochten komen bij Suus en echtgenoot. Er zijn toen gesprekken gevoerd en de vader heeft -gedrogeerd en ingestort- zijn excuses aangeboden.
Het deed de echtgenoot begrijpelijkerwijs goed dat dit gebeurd is. En nadat ik er expliciet naar gevraagd had, gaf de echtgenoot ook toe dat het ook voor Suus fijn was. Ze sliep nu eindelijk 's nachts en ze kon ontspannen.
Met geen mogelijkheid kan ik precies indenken hoe Suus zich gevoeld moet hebben, wat ze precies heeft meegemaakt en hoe moeilijk het voor haar is om weer op te krabbelen. Ik dank de Heer dat ik niet in dat milieu ben opgegroeid. Deze post is dan ook niet bedoeld als een terechtwijzing voor Suus.
Maar zodra de echtgenoot me erover vertelde, bedacht ik me dat de vrees die Suus voelde werd veroorzaakt door haar eigen gedachten. De verlammende angst, de afhankelijkheid nadat haar ouders het contact verbroken, de verontrusting, het was allemaal van en door Suus en door niemand anders. Dat ze opgelucht is nu ze verzoend is met haar ouders, is haar eigen conditionering.
Zo veel, misschien alles, van ons eigen lijden veroorzaken we eigenlijk zelf. Ik en ieder ander evengoed als Suus. En dat lijden wordt niet opgeheven doordat onze platgespoten vader kruipt van schuldgevoel, maar omdat wij zelf kiézen dat die kniebuiging van vader of enig ander voorval de énige oplossing kan zijn voor ons onbehagen. Suus kiést dat ze nodig heeft dat haar vader zich met haar verzoent. En Suus kan evengoed iets anders kiezen. De enige die Suus nodig heeft om haar probleem op te lossen is Suus.
En dat geldt voor de meeste van onze, misschien wel alle, problemen.
...Oh ja, en die echtgenoot is natuurlijk een hele slechte keuze van Suus. Aan hem heeft ze niets. Maar helaas kan ook daarin niemand anders dan Suus de oplossing brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten