Obesitax

Vanavond kwam het bericht dat mensen met ernstig overgewicht (obesitas), die bij gebleken testresultaat in een vliegtuigstoel met armleuningen niet in de stoel passen, verplicht worden gesteld door KLM om voor een tweede stoel te betalen.

Daar is dan de toelichting bij dat wanneer er nog lege stoelen zijn aan boord, de prijs van de tweede stoel weer wordt terugbetaald aan de passagier.

De test bestaat eruit dat gekeken wordt of de armleuningen nog wel horizontaal kunnen als de dikke passagier in de stoel zit. Mijn wederhelft, vliegtuigfanaat, kwam met het weerwoord dat KLM in de meeste toestellen geen beweegbare armleuningen heeft. De armleuningen zijn altijd horizontaal en dan zit je er bij gebleken extra omvang met je billen bovenop. Test mislukt.

Internet, dat medium dat nooit liegt, bracht uiteraard direct vele reacties voort. Over het algemeen reacties van 'net goed'. Want dikkerds zijn die mensen die niet de discipline hebben slank te blijven. De luilakken, gemakzuchtigen, de schrokaards. En kijk dan eens naar de net goedter zelf. Het lukt hem toch ook slank te blijven. Wat hij kan, dat moet een dikkerd ook lukken. Vindt hij.

Mensen die gestopt zijn met roken, tonen datzelfde truukje. En waarom is er eigenlijk geen mooi, kort woord voor 'mensen die gestopt zijn met roken'? Zij beweren dat wat zij kunnen, ook door de volgende roker geflikt kan worden. Sterker nog: dat zijn die resterende rokers eigenlijk verplicht.

Volgens het bericht van één net-goedter, dat mijn huisgenoot voorlas en waarvan ik geen link heb, is 5% van de gevallen van obesitas genetisch bepaald en de resterende 95% is dus overduidelijk zelf teweeggebracht en zelf weer weg te diëten. Dat genetische aanleg niet de enige oorzaak is voor ziekten in het algemeen en dus voor obesitas, een ziektebeeld zijnde, in het bijzonder komt niet in hem op.

Eén van de beroemdste Nederlanders met obesitas is de briljante Johannes van Dam. Moge hij nog lang onder ons blijven. In een column in Elsevier (op papier, dus ook hier geen link) gaat hij in op zijn lijden aan obesitas en de psychologische oorzaak daarvan. Johannes heeft een psychisch probleem, erkent hij. Hij kan daardoor niet stoppen met eten, hoewel zijn wilskracht in alle andere facetten van het leven volkomen gezond en dwingend aanwezig is.

Obesitas is vermoedelijk één van die laatste gebieden waarop niet algemeen erkend wordt dat een psychisch probleem een echt probleem is en geen aanstellerij. Mensen met obesitas die geen genetische oorzaak heeft, moeten zich ongevraagd nog steeds verdedigen, waar anderen met een psychische probleem begrip krijgen voor hun ziektebeeld. Dat heet in normaal Hollands gewoon meten met twee maten. En, harder gezegd: onrecht.

Laat ik nog even buiten beschouwing die gevallen van obesitas die veroorzaakt zijn door medicijngebruik voor een andere ziekte. En natuurlijk zijn er die gevallen die wel veroorzaakt worden door een zo gezonde eetlust en plezier in voedsel dat het schade brengt. Maar heeft een net-goedter daar trouwens wel echt last van? Het doet me denken aan een onderwerp dat al jaren in mijn hoofd spookt. Ik kom hierop terug.