Tikkie deceptie

Gisteren zag ik een heldere aanreiking van de Hogere Orde in het feit dat ik voor de tweede keer langs de start van de film I'm Not There (over Bob Dylan) zapte. De vorige keer haakte ik af bij de eerste set scenes. Ik begreep echt niet waar dat schattige donkere jongetje het nou helemaal over had. Maar deze keer beet ik op mijn tanden. Heel knap was het volgende 'bedrijf' (heet dat zo bij films?) waar nieuwe beelden tussen beelden uit de jaren 60 werden gevlochten en je bijna niet meer het verschil kon zien. In die serie scenes werd uitgelegd (door Julianne Moore, die ik lichtelijk aanbid) dat folk in de periode 1961-1963 zo populair raakte omdat de jeugd gedesillusioneerd was geraakt in de hunkerende drang van de samenleving naar de toenemende welvaart. McCarthy was net weggeschopt als communistenjager en de stille afspraak dat ieder in kapitalisme de ander naar de kroon moest steken om niet als een communist weggezet te worden, werd vergeten.

Folk werd als verweer gezien tegen de commerciële, gladde rock & roll. Folk was van de laagste klassen, de ploeterende arbeiders. En dus vrij van verdenking en werd geïdealiseerd.

Leerzaam, maar ontluisterend. Naïef dacht ik dat de folk logischerwijs zo'n vlucht nam omdat de melodieën zo ongecompliceerd mooi zijn, de ritmes lijken op de hartslag en de stemmen moéten kunnen zingen omdat er niet voor aan de knoppen gedraaid kan worden.
Maar nee, bah, het was politiek. Blijken die nieuwe helden van me toch gewoon niet voor de smaak maar voor het luchtje te hebben gekozen. Eikels.


Overigens heb ik I'm Not There weer niet afgekeken. Het zal een ode zijn aan het onderwerp (Dylan) dat er dubbele bodems en zo min mogelijk samenhang in de film zijn gemaakt. Ongetwijfeld een knap staaltje kunst, maar het verschil tussen een kunstfilm en een verhalende film is dat je bij de verhalende film pas na het einde kunt zeggen dat je de film gezien hebt. De kunstfilm is een aaneenschakeling van plaatjes - elk plaatje ter beoordeling op eigen schoonheid - en na plaatje drie afhaken is dan ook volkomen gerechtvaardigd. Risico voor de regisseur.