Jaloezie, roddel, bashing

Zoals ik mijn innig geliefde beloofd heb van de zomer, ben ik minder kritiek gaan leveren op mijn omgeving zowel als op mezelf. Iets minder. Misschien een aanzienlijk deel minder. Ik kan niet zeggen dat ik heel veel beter ben gaan reageren, maar ik persoonlijk merk hoe vaak ik inmiddels op mijn tong bijt.

Nu merk ik ook hoe vanzelfsprekend mijn negatieve gedachten de overhand krijgen. Met name de tv is een grote bron van types die mijn goedkeuring niet kunnen wegdragen. Uiterlijk, gedrag, maar met name uitspraken wekken mijn spot. Mijn eigen witzen als reactie vind ik dan weer vaak goed gevonden. Ik beleef er plezier aan om mensen af te zeiken. Naast tv doe ik dat ook op mijn werk. Ik ben daar tegenwoordig zelfs sterk op geconcentreerd. Wat collega's om mijn heen zeggen, neem ik op als een spons en vooral die mensen die al niet in hoog aanzien bij me staan, wekken het grootste sarcasme bij me op. En ik beleef er dan plezier aan om hun gedrag van een analyse te voorzien en die analyse dan te eindigen met een rotopmerking. Dan vind ik mezelf echt komisch en goedgebekt. In negen van de tien gevallen hoort het slachtoffer niets van mijn leedvermaak, want ik vind het dan weer niet netjes om iemand in zijn gezicht te zeggen dat hij niet deugt. Maar die stiekeme kritiek van me is ook geen haar beter.

Paap, goede vriendin van mij, heeft me laatst gezegd dat ik in een negatieve spiraal zit. Naast cynisch ben ik ook pinnig, vertelde ze. Dat pinnige, dat herken ik direct. Omdat ik het gevoel heb dat er werk op me afgeschoven wordt. Dat cynische herken ik als een grondhouding. Dat ben ik als sinds de lagere school. Vandaag vertelde ze me dat als ik mijn grieven niet binnenkort eens uit op mijn werk, ik er aan onderdoor kan gaan. Dat durf ik natuurlijk niet goed en daarnaast heb ik de tegenargumenten van mijn opponenten ook al bedacht en dat zijn sterke tegenargumenten. Ik vind dat het belangrijkste deel van mijn grieven bij mij te vinden en door mij op te lossen is.
Ik kan de tegenargumenten die ik toch al inzie beter opvatten als richtingwijzers. De voordelen grijpen van de huidige situatie. Dat maakt me dan al minder cynisch en volgens mij ben ik dan ook prettiger om mee te leven. In de tussentijd kan ik maar beter serieus werk maken van de oriëntatie op een werkveld dat me beter ligt.

Dat sarcasme zal wel blijven. Daar vermaak ik mezelf toch behoorlijk mee.

En nu die jaloezie die in de kop staat. Aangezien ik niet zo gek lang geleden een tiener was, is het niet zo gek lang geleden dat ik jaloers was op het uiterlijk van anderen. Voltooid verleden tijd is het misschien niet. Ik zou het eigenlijk niet zo op moeten schrijven. Maar het is wel degelijk lang geleden dat ik iemand benijd heb om het uiterlijk. Maar intelligentie, snel reactievermogen en opdrachten die anderen uitvoeren in plaats van ik...daar word ik groen van jaloezie van. Mijn eerste reactie is natuurlijk in alle cynisme een analyse fabriceren over het tekortschieten van die ander. Maar ook hierin ligt het echte antwoord bij mezelf. Ik kies ervoor jaloers te zijn en mijn eigen situatie slechter te vinden. De voordelen zie ik dan niet meer.

Eigenlijk schrijf ik dit stukje als mijn eigen geheugensteuntje en als een bekentenis aan Paap waarom ik mijn grieven niet openlijk neerleg. Bedoeling is dat ik deze tekst weer voor mijn neus leg wanneer ik het nodig heb.