Teun heeft er geen zin meer in

Lange vriendschappen zijn zeldzaam en in mijn leven zijn ze dat zeker. Dit jaar ken ik Pris tien jaar en in dat hele decennium hebben we, voor zo ver mijn geheugen reikt, nooit ruzie gehad. Erg veel gelegenheid hebben we daar de laatste vijf jaar ook niet voor gehad, want we spraken elkaar maar sporadisch. Afgelopen zomer hadden we weer afgesproken en het viel me bij die gelegenheid op dat ik wel erg veel over mijn werk sprak. Van Pris kreeg ik veel goed advies, dus nuttig was het wel, maar maakte ik dan niets anders mee?

De laatste weken moet ik bekennen dat ik met redelijk plezier naar mijn werk ga. Dat komt enerzijds omdat ik me bij de situatie heb neergelegd en privé uitdagingen op zoek en anderzijds komt dat omdat ik met het gebrek aan hersenkrakers veel werktijd kan besteden aan plezier maken en keuvelen. Sinds afgelopen week is het primaire onderwerp van gesprek weer Teun.

Toen ik anderhalf jaar geleden startte met deze baan werd het al snel duidelijk dat Teun erg veel taken had en zijn karakter hem ingaf dat hij zich vooral persoonlijk overal mee moest bemoeien. Hij klaagde dat ik hem te weinig informeerde. Ik antwoordde dat daar nauwelijks gelegenheid voor is, omdat hij elk uur van de dag overleg voert vanwege zijn grote hoeveelheid opdrachten. Er is geen vrij moment om naar hem toe te stappen en hem op de hoogte te brengen. Teuns antwoord was dat ik altijd kan inbreken. Ja tuurlijk, tot ik het een keertje echt flik.

Vorige week was Teun een weekje met vakantie. Het vreemde was dat wij daar niet van op de hoogte waren. Zijn excuus was dat we in zijn agenda kunnen kijken, maar dat heb ik allang niet meer gedaan omdat ik daar toch heilloos zou zoeken naar een vrij moment. Hij had zelfs zijn vergaderingen van die week niet geannuleerd. Meerdere mensen keken me verbaasd aan toen ik ze waarschuwde dat ze voor niks naar zijn kamer toeliepen. Ikzelf was inmiddels niet meer zo verbaasd, het waren twee acties in een lange rij van vreemd gedrag. Zo heeft Teun onze collega Jucht een vast contract aangeboden. Dat was al absurd, want Jucht is oprecht een verspilling van zuurstof, daar overdrijf ik met mijn hand op mijn hart helemaal niets aan. Maar Teun weet ook dat hij Jucht voortdurend in bescherming moet nemen omdat wij weinig respect voor Jucht op kunnen brengen. Een aantal weken terug stopte Teun opeens met zijn steunbetuigingen. Stilzwijgend. Af en toe merk je aan hem dat hij nog steeds achter Jucht staat, maar Teun vergeet dat hijzelf aanwezig moet zijn als Jucht iets voor ons uitvoert omdat a) Jucht fouten maakt en b) wij weglopen als we niet door Teun staande worden gehouden. Teun leek te zijn vergeten dat Jucht acties aan het uitvoeren was en Jucht is inmiddels onzeker geraakt omdat zijn stabiele positie weg is. Teun vergeet wat hij je gevraagd heeft, vergeet je vaak opdrachten te verstrekken, vergeet bijeenkomsten en geeft tegengestelde opdrachten. Toppunt is dat hij zijn eigen werk opeens naar alle kanten doorschuift.

Na zijn vakantie heeft Teun aan meerdere mensen, waaronder mij, verteld dat hij liever nog met vakantie was gebleven. Aan anderen die hij meer vertrouwd dan mij (oh, wat heeft hij dat mis) vertelde hij dat hij helemaal geen zin meer heeft in zijn werk. Dus wij theoretiseren nu voortdurend waarom dit zo gelopen is (overwerkt na meer dan anderhalf jaar geen rem op het tempo) en speuren naar signalen (tranen in zijn ogen, schuw langs ons heenlopen, benauwd dat we vragen stellen). Vrij snel kreeg ik te horen wat Teun had verteld: hij wilde weg. Ik was direct erg blij, want zoals hier bekend voel ik me behoorlijk lullig onder zijn regiem. 's Avonds vroeg ik me dan wel afwat we terug kunnen krijgen in de plaats van Teun. Ik ben inmiddels gewend niet meer zelf ergens over te beslissen en alles aan hem over te laten. Dat heeft erin geresulteerd dat ik de hele dag kan zitten geinen en alleen uitvoer waarvoor hij direct opdracht heeft gegeven. Het is, herinner ik me nog van vroeger, wel heel fijn om uitgedaagd te worden door je werk, maar net nu ben ik eraan gewend dat ik in mijn vrije tijd de meeste energie kan steken en logischerwijs steek ik die energie dan ook precies in datgene wat ik het leukst vind.

Teun schijnt al een aanbod van ergens anders te hebben en het kan dus voorkomen dat we binnenkort een heel andere stijl van werken krijgen. Hoe Teun me ook tegenstaat, ik heb nu niet zo'n zin om deze behaaglijke dagindeling te verliezen.